Υποσχέθηκες Θεέ, μετά τον κατακλυσμό του Νώε πως άλλη καταστροφή για να χαλάσεις τον κόσμο δεν θα έρθει και πως οι άνθρωποι δεν θα πληγούν από αυτήν, παρά μονάχα την Δευτέρα παρουσία. Όμως για πες μου Θεέ, καταστροφή και συντέλεια δεν είναι να παίρνεις ένα παιδί που δεν έχει δει την ομορφιά του κόσμου; που δεν έχει προλάβει να παίξει, να γελάσει, να μεγαλώσει; Καταστροφή δεν είναι να αρπάζεις βίαια ένα μωρό από την αγκαλιά της μάνας του; Άνοιξε μέσα τα σωθικά της και κοίταξε την πληγή, κανένας κατακλυσμός και καμιά καταστροφή δεν θα πονούσε τόσο και ούτε θα της άνοιγε τόσο μεγάλη πληγή. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αφού είσαι τόσο δίκαιος πως κάνεις τέτοιες αδικίες και είναι πολλές. Βοήθησε με να καταλάβω ποια είναι η μεγαλύτερη καταστροφή από τον θάνατο, γιατί εγώ αυτή θεωρώ καταστροφή.
Μπορούσες με μια κίνηση απλή να απαλλάξεις τον κόσμο από τη δυστυχία και όμως δεν το κάνεις. Μας δίνεις πόνο και αυτό μας λένε είναι δοκιμασία. Δοκιμασία ψυχής θα μπορούσα να πω, αλλά γιατί; προς τι όλο αυτό; Έφταιξαν οι πρωτόπλαστοι, όμως ήταν δικό σου δημιούργημα και εμείς δεν φταίμε και δεν έχουμε καμιά ευθύνη να πληρώνουμε μια ζωή γιαυτό. Γιατί να δοκιμάζεις έτσι τα παιδιά σου; τιμωρός δεν είσαι είσαι, φιλεύσπλαχνος όπως λένε και όμως φέρεσαι σαν τιμωρός που κρατάς ένα μεγάλο δρεπάνι και αφαιρείς άδικα της ζωές. Θέλω επιτέλους να σταματήσεις αυτό που κάνεις, μην παίρνεις άλλα παιδιά. Δεν μπορώ να σκέφτομαι μανούλες να κλαίνε απαρηγόρητες, πατεράδες να παραμιλάνε και να αναρωτιούνται γιατί σε εμάς. Έχεις έρθει ποτέ να δεις τον αποχαιρετισμό ενός αγγέλου; Εγώ έχω βρεθεί και έχω δει πόσο σκληρό είναι, οι γονείς συντετριμμένοι από την μεγάλη απώλεια, μοιάζουν χαμένοι, θαρρείς και δεν πιστεύουν πως είναι αλήθεια και περιμένουν πως θα ξανακούσουν την φωνούλα και το γέλιο του.
Το μικρό άσπρο φέρετρο του παιδιού με το κουκλάκι μέσα για συντροφιά, σε κομματιάζει, σου σπαράζει την καρδιά. Εσύ πως το αντέχεις; πως το βαστάει η καρδιά σου, να βάζουν σε ένα παγερό κρεβάτι από χώμα και υγρασία, ένα παιδί; Πήρες το Μανωλάκη έναν άγγελο σωστό και άφησες τους γονείς του απαρηγόρητους. Τώρα πήρες και τον Ηλία, ένα παιδί όλο ζωντάνια, που αγαπούσε και ήθελε την ζωή και όμως εσύ δεν του έδωσες την ευκαιρία, να την εξερευνήσει και να τη ζήσει. Έχεις πάρει τόσα παιδιά φτάνει, δεν είναι σωστό να γεμίζεις με τόσο πόνο τους ανθρώπους. Εγώ είμαι ένα τίποτα μπροστά σου, όμως σε παρακαλώ να σταματήσεις. Δώσε υγεία σε όλα τα παιδάκια και άφησε τα εδώ μαζί μας. Εξάλλου χρειαζόμαστε και εμείς αγγέλους στην γη για να μας προσέχουν και να μας δίνουν δύναμη, να συνεχίσουμε το δύσκολο αυτό έργο που λέγεται ζωή. Εύχομαι να έχουν δύναμη οι γονείς του μικρού Ηλία και όλοι γονείς φυσικά που έχασαν τα παιδάκια τους και ελπίζω να πήγαν κάπου καλύτερα. Ακόμα θέλω να ρωτήσω όλους τους ασυνείδητους, από πολιτεία μέχρι γιατρούς, που δεν βοήθησαν το μικρούλη Ηλία και έφτασε στο τελευταίο στάδιο. Πως κοιμάστε μωρέ τα βράδια; πως είδατε τα ματάκια αυτά, που έλαμπαν και δίψαγαν για ζωή και δεν τα βοηθήσατε; Αυτά είχα να γράψω με όλες τις απορίες μου και τα γιατί μου. Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, γιατί από χτες είμαι τρομερά συγκινημένη με τον χαμό του μικρού Ηλία. Συγχωρέστε με αν είπα κάτι παραπάνω, αλλά έτσι μου βγήκε.
Μερικοί θα πουν πως βλαστημώ με αυτές τις απορίες μου. Όμως όχι, απλά κουράστηκα να βλέπω δάκρυα και πόνο, στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Μύριαμ Κ. Ρόδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου