H ΡΟΔΟΣ ΦΛΕΓΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

Δεν υπάρχει πιο λυπηρό θέαμα, από το να βλέπεις τον τόπο σου να καίγεται. Η Ρόδος μας έχει δοκιμαστεί πολλές φορές από το απαίσιο τέρας, που λέγεται φωτιά. Μερικές φορές ευθύνεται η αμέλεια των ανθρώπων και άλλες πάλι, από εμπρηστές που ζηλεύουν το σμαραγδένιο νησί μας και θέλουν να το αφανίσουν. Χτες είχαμε πάλι το καταραμένο τέρας και μέχρι στιγμής, έχει καταφάει τριάντα χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης. Ο πόνος όλων των Ροδιτών είναι μεγάλος, με αυτοθυσία πολλοί εθελοντές, πολίτες και πυροσβέστες, παλεύουν άνισα με το τεράστιο, καταραμένο τέρας. Η πολιτεία αν και έχουμε ζητήσει αρκετές φορές, να μας στείλει επαρκή  εξοπλισμό και πυροσβέστες, κωφεύει. Περιμένει δηλαδή να μας κατασπαράξει το τέρας και μετά να μας στείλει βοήθεια. Τα πνευμόνια της Ρόδου αυτή την στιγμή είναι κατάμαυρα από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, της καταστροφικής φωτιάς.

Θυμάμαι πριν δυο χρόνια σε μια βόλτα μας  στις πεταλούδες, βλέπαμε γύρω μας ένα νεκροταφείο. Δέντρα καμμένα, χώμα μαυρισμένο, ήταν σαν να περνούσαμε από τα καζάνια της κόλασης. Το νησί μας διαθέτει πανέμορφες δασικές εκτάσεις, που χαίρεσαι να κάνεις την βόλτα σου και να τις θαυμάζεις. Αλίμονο όμως αν περάσεις από ένα καμένο δάσος. Ο πόνος σου σφίγγει  την καρδιά, στην ξεριζώνει, χωρίς υπερβολές. Χιλιάδες φορές ομάδες εθελοντών, μαθητών, προσκόπων και άλλων φορέων που αγαπούν τον τόπο μας, έχουν πάει για αναδάσωση και άλλες τόσες φορές μας έχουν κατακάψει τα βρωμερά χέρια των εμπρηστών. Ένα δέντρο εκτός από την ομορφιά του, μας δίνει και τις ευεργετικές υπηρεσίες του. Μας δίνει το οξυγόνο για μια καλύτερη και υγιεινή ζωή. Ένα δέντρο είναι αδελφάκι του ανθρώπου ή μάλλον ο καλός του άγγελος. Φροντίζει να τον προστατεύει από πολλά κακά, από πλημμύρες, μόλυνση του περιβάλλοντος και του δίνει ψυχική γαλήνη κοιτάζοντάς το. Επίσης είναι ζωντανός οργανισμός και μάλιστα, πιο ανθεκτικός στο χρόνο από εμάς. Αν λοιπόν αφήνουμε την πολύτιμη αυτή  ζωή να καίγεται, σίγουρα θα παρασύρει και εμάς σε αυτό τον θάνατο. 

Αν είχα μπροστά μου έναν εμπρηστή θα του έκαιγα τα χέρια, πρώτον για να μην ξανακάψει ούτε κλωνάρι και δεύτερον, για να καταλάβει και να νιώσει τον πόνο, που προξενεί σε ένα δέντρο και σε όλους εμάς.

Αν είχα μπροστά μου έναν πολιτικό, θα τον χαστούκιζα για να μάθει να σέβεται τον πλούτο και το οξυγόνο του νησιού μου. Αν είχα μπροστά μου τον Θεό, θα τον παρακαλούσα να κοιτάξει και να προστατέψει το νησί μας. Αν είχα μπροστά μου, κάποιον που ευθύνεται με την αμέλεια του για την πυρκαγιά, θα τον έφτυνα και θα του έλεγα να κοιτάξει την βιβλική καταστροφή που προξένησε. Θλίβομαι και κλαίω από χτες, όταν κοιτάζω την καταστροφική πορεία του αδίστακτου τέρατος, με τι πύρινες γλώσσες. 

Δεν μπορώ να συνεχίσω να σας λέω τα συναισθήματα που νιώθω, γιατί πονώ ακόμα περισσότερο. Θέλω μόνο να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους απλούς πολίτες αλλά και το σώμα των πυροσβεστών, τους αεροπόρους των πυροσβεστικών αεροσκαφών, τα φανταράκια μας και σε όσους άλλους βρίσκονται από χτες στην φωτιά και με αυτοθυσία παλεύουν για να την σβήσουν.  Κουράγιο παιδιά εμείς θα αντέξουμε και αυτή την καταστροφή και πάλι θα αναστήσουμε τα δικά μας δάση. Έτσι για πείσμα όλων αυτών, που συμβάλλουν με κάθε τρόπο, για να μας καταστρέψουν. 

Μύριαμ Κ. Ρόδος

ΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΟΥ ΦΕΙΣ ΜΠΟΥΚ

Εκείνη μια εξηντάρα, κακοσουλούπωτη, με δυσανάλογο σώμα. Φορούσε ένα σούπερ μίνι, που δεν αρμόζει ούτε στην ηλικία της, αλλά ούτε  στο καλούπι της. Είναι βαμμένη έντονα σαν κλόουν, τα χέρια της είναι ακουμπισμένα δεξιά και αριστερά στους παραστάτες της πόρτας. Τα μάτια της ναζιάρικα και προσπαθούν να σαγηνέψουν με αυτή την καταπράσινη στρώση σκιάς, που μου θυμίζουν σοβά και ποζάρει, για ανεβάσει μια σέξι φωτογραφία. Τα αποτελέσματα τραγικά για μένα, γιατί αν ήταν ντυμένη κανονικά και αν το μακιγιάζ της δεν ήταν τόσο έντονο θα ήταν μια σεβάσμια κυρία που θα την εκτιμούσαν όλοι. 

Είχε όμως ακόμα ένα αηδιαστικό σημείο η φωτογραφία της κυρίας αυτής. Πίσω της ακριβώς  βρισκόταν η τουαλέτα και δεν ξέρω γιατί διάλεξε ένα τέτοιο φόντο να κάνει την ΄'απίθανη" φωτογράφιση της. Εκεί λοιπόν στα δεξιά βρισκόταν το καλαθάκι της τουαλέτας, η αθεόφοβη δεν πρόβλεψε ούτε τα χαρτιά να αδειάσει και ήταν τίγκα στο χρησιμοποιημένο, βρώμικο χαρτί τουαλέτας.

 Αυτοί, δύο γνωστά καμάκια τους φέις μπούκ που όλες τις βλέπουν θεές και κούκλες. Λέει λοιπόν ο ένας,  είσαι Θεά και να τα θαυμαστικά και νααα οι καρδούλες και αυτή καμάρωνε και ανταπέδιδε τις καρδιές. Μωρό μου εσύ κορμάρα είσαι,  της έλεγε ο άλλος. Δεν ξέρω εμένα αυτοί οι τύποι με εκνευρίζουν αφάνταστα, τέτοιου είδους κολακίες που σκοπό έχουν να ρίξουν την (θεά) κυρία αυτή στο κρεβάτι, μου θυμίζουν σκουπιδοφάγο. 

Αυτά και άλλα πολλά στο επόμενο ευτράπελο που θα δω και θα σας περιγράψω. Συγκρατηθείτε κυρίες μου, δεν είναι ανάγκη να γίνεστε νούμερα με τέτοιου είδους φωτογραφήσεις. Θα σας πω δυο παροιμίες και εσείς αν θέλετε καταλάβετε τι λέω. Η μια παροιμία λέει, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους πισινούς και η άλλη, κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Αυτές οι δυο νομίζω τα λένε όλα. Θα σας έδινα και μια συμβουλή. Η γυναίκα όσο πιο σοβαρή είναι, τόσο πιο πολύ κατακτά το αντρικό φύλο και αφού μάλλον αυτός είναι ο σκοπός σας, αναδιοργανωθείτε και βγάλτε πιο ευπρεπέστερες φωτογραφίες και πιστέψτε με, θα είστε πιο όμορφες, δεν θα γελοιοποιείστε και θα έχετε τα καλύτερα αποτελέσματα. 

Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά  κοντά στους ζαν πρεμιέδες μας παίρνει και εμάς η μπόρα και κοντεύουμε να πάθουμε τύφλωση. 

Μύριαμ Κ. Ρόδος

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝΑ ΓΟΡΓΟΝΑ

Δεν ξέρω γιατί αλλά η επαφή  με την θάλασσα, μου γεννάει περίεργα συναισθήματα. Από την ώρα που θα μπω στο νερό λες και ζω σε κάποιο άλλο κόσμο, πολύ πιο όμορφο από τον δικό μας. Η ξεγνοιασιά και η χαρά, μου πλημμυρίζει την καρδιά.  Εκεί μέσα παύω να σκέφτομαι τα καθημερινά προβλήματα και γίνομαι ένα, με το υγρό στοιχείο. Ένα ακόμα περίεργο που μου συμβαίνει, είναι ότι με κάνει να νοιώθω  σαν μικρό παιδί. Μου αρέσει να πλατσουρίζω και να παίζω μαζί της. Πολλές φορές σκέφτηκα, πως θα μου άρεσε να ήμουν γοργόνα,  να βουτάω μέσα στα κύματα και να χάνομαι. Είναι απίστευτο,  το πόσο συναρπάζει το μυαλό μου η θάλασσα. Αυτή η αλμύρα μαζί  με την μυρωδιά από ιώδιο, είναι  σαν να απελευθερώνει στο μυαλό μου το συναίσθημα της χαράς και νιώθω, μεγάλη ευτυχία. 

Όταν βρίσκομαι μέσα στην θάλασσα, νομίζω ότι ξαναγεννιέμαι και πως κάπου μέσα εκεί είναι κάποιο δικό μου κομμάτι. Μου αρέσει η αίσθηση όταν έρχομαι σε επαφή  με το βελούδινο άγγιγμα της, νομίζω ότι με σέβεται και με αγκαλιάζει διακριτικά, όλο στοργή. Όταν βυθίζομαι μέσα στην αγκαλιά της και υπάρχει αυτή η εκκωφαντική σιωπή εμένα με γοητεύει, προσπαθώ να έχω τα μάτια ανοιχτά και να κοιτώ μέσα στα σπλάχνα της, την ζωή που υπάρχει τόσο αρμονικά μαζί της. Ο συνδυασμός χρωμάτων, από τα διάφορα είδη που ζουν μέσα της είναι θαρρείς ένας ζωντανός πίνακας, κάτι παραπάνω από το τέλειο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση να είσαι μέσα στην θάλασσα και να βρέχει. Αισθάνεσαι να ενώνονται  δυο κόσμοι και να γίνονται ένα και δεν σε νοιάζει μήπως βραχείς, απλά αφήνεσαι στα υγρά χάδια τους.

Αν βρεθείτε στην παραλία το απόγευμα, μείνετε να απολαύσετε το ηλιοβασίλεμα, θα μαγευτείτε. Εγώ όταν κοιτώ τον ήλιο να δύει πέρα στην θάλασσα νομίζω ότι κρύβεται μέσα της και πως όταν ξαναβγεί το πρωί,  θα είναι πάλι καθαρός και αναγεννημένος. Μπορεί να με πείτε πως  είμαι ρομαντική που νιώθω έτσι, αλλά σίγουρα είμαι λάτρης του υγρού αυτού κόσμου. Πόσο θα ήθελα να ήμουν γοργόνα  να ταξιδεύω σε μακρινές θάλασσες και όταν κουράζομαι, να ξαποσταίνω σε ένα βραχάκι. Είναι απίθανα αυτά που σκέφτομαι βέβαια, μα αυτά τα συναισθήματα γεννιούνται μέσα μου όταν έρχομαι σε επαφή με την μεγάλη κυρία, που λέγεται θάλασσα.

Μύριαμ Κ Ρόδος

ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΔΙΝΙ

Το πάρκο του Ροδινιού είναι ένα από τα αρχαιότερα πάρκα στον κόσμο. Πηγαίνω από μικρό παιδί  και εκεί μέσα νοιώθω , πως βρίσκομαι σε ένα μικρό παράδεισο. Όλοι οι ξένοι τουρίστες έχουν διαβάσει την σπουδαιότητα του πάρκου αυτού και έρχονται να το επισκεφτούν και να το θαυμάσουν. Φαίνεται όμως πως για τους (άρχοντες) του νησιού δεν έχει την ίδια βαρύτητα. Γιατί όπως  βλέπω με πολύ μεγάλη λύπη μου, το έχουν εγκαταλείψει στο έλεος των ναρκομανών και βανδαλιστών, που μπαίνουν για να το καταστρέψουν και για να κάνουν εκεί, το βρώμικο νταλαβέρι τους. Το Ροδίνι όπως ξέρουμε έχει πλούσια βλάστηση και εύκολα κάνει κάποιος μέσα εκεί, κάτι παράνομο.

Προχτές πήγα πάλι να το επισκεφτώ και η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. Μόνο τα κλάματα δεν έβαλα, για την κατάντια ενός τέτοιου ζωντανού μνημείου. Στην πρώτη λιμνούλα που κάποτε ήταν γεμάτη με χρυσόψαρα, είδα με μεγάλη μου έκπληξη έναν ναρκομανή, να ψάχνει με μια απόχη. Έξω ήταν μια κοπελιά  σχεδόν γυμνή και του έκανε,  υποδείξεις που ακριβώς  να ψάξει. Πλησίασα να δω τι γίνεται και τότε μας λέει  η κοπέλα χωρίς καν να την ρωτήσω, πως καθαρίζουν το νερό  από τα φύλλα. Έφυγα να συνεχίσω τον περίπατό μου, ξέροντας  όμως, ότι κάτι γινόταν εκεί.  Δεν μπορούσα  να συνεχίσω για πολύ, γιατί είδα και άλλον περίεργο τύπο και μου κόπηκε η όρεξη. Επιστρέφοντας,  πέρασα ξανά από την λιμνούλα. Αυτή την φορά, ήταν και η κοπέλα μέσα στο νερό, κάτι έψαχναν με αγωνία. Γιατί εκείνη έδειχνε εκνευρισμένη και  έβριζε με άσχημους χαρακτηρισμούς, τον νεαρό. Πήγα σε μια απόσταση ασφαλείας και τράβηξα μια φωτογραφία, έτσι για να την δείξω σε όποιον έχει αμφιβολία. 

Εκτός όμως από την άσχημη αυτή εικόνα, διαπίστωσα ότι, πρώτον τα παγώνια είχαν σχεδόν χαθεί.  Σε όλη την διαδρομή είδα μόνο ένα παγώνι. Φυσικά αν βάλω την μνήμη μου να τρέξει προς τα πίσω, θα κοιτάξω  πριν μερικά χρόνια  παντού  να υπάρχουν παγώνια. Ακόμα και στον δρόμο έκαναν περίπατο και φώναζαν, με την χαρακτηριστική φωνή τους. Που χάθηκαν κύριοι Δήμαρχοι, Νομάρχες και άρχοντες της Ρόδου, τα παγώνια; Δεύτερη διαπίστωση, τα χρυσόψαρα ήταν σχεδόν υπό εξαφάνιση, ένα μόνο είδα στην μια λίμνη και στην άλλη κάτι πολύ μικρά ψάρια, ούτε ξέρω και τι ψάρια ήταν αυτά. Και ξαναρωτώ, που χάθηκαν κύριοι τα χρυσόψαρα του πανέμορφου πάρκου μας; Φύλακας δεν υπήρχε πουθενά, έψαξα για λίγο για να διαμαρτυρηθώ, αλλά δυστυχώς ήταν όπως λέει η παροιμία, εμπάτε χοίροι αλέστε και αλεστικά μην δώσετε.

Η αγανάκτηση και ο πόνος που ένιωσα με αυτή την επίσκεψη στον πανέμορφο χώρο, δεν περιγράφεται. Όμως εκτός από την οργή ένιωσα και ντροπή, πως ένα τέτοιο πάρκο που το περπάτησαν  οι ιππότες, που το σεβάστηκαν ακόμα και οι κατακτητές,  εμείς το αφήνουμε να χαθεί χωρίς να αντιδρούμε, που χάνουμε έναν τέτοιο θησαυρό;  

Ένα μεγάλο γιατί, γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου. Γιατί αφήνετε ένα τόσο σπάνιο μέρος, να καταστρέφεται μέρα με την ημέρα; δεν πονάτε εσείς; δεν έχετε συνείδηση μέσα σας; ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!!!!!!!!

Μύριαμ Κ. Ρόδος

ΤΟ ΡΟΔΙΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ

Κάποτε στα πολύ παλιά χρόνια υπήρχε ένας νεαρός Φαραώ. Ο νεαρός ήθελε να ταξιδεύει για να γνωρίζει τον κόσμο.  Κάποια μέρα αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι την Ρόδο. Πήρε λοιπόν δυο ακόλουθους του, για να τον προστατεύουν και να τον βοηθούν και ξεκίνησε για το όμορφο νησί της Ρόδου. Όταν έφτασε μετά από πολλές μέρες ταξίδι, ξάπλωσε να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί. Το πρωί όμως, πριν η ημέρα να φέξει σηκώθηκε από τα τιτιβίσματα των πουλιών. Ετοιμάστηκε και άρχισε την εξερεύνηση στο νησί. Όπου και αν πήγαινε καθόταν πολύ ώρα, σαν μαγεμένος και κοίταζε εκστασιασμένος  την φυσική ομορφιά της Ρόδου. Παντού ρυάκια και πράσινο, τα πουλιά τον συνόδευαν σε κάθε βήμα του και τραγουδούσαν χαρούμενα, που ήταν κοντά τους ο νεαρός Φαραώ.

Ένα πρωί ξύπνησε πάλι από τα τραγούδια των πουλιών, σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι, ντύθηκε και ξεκίνησε για την εξερεύνηση του, ήθελε να δει σπιθαμή προς σπιθαμή όλο το νησί. Εκεί κοντά υπήρχε ένα πολύ όμορφο πάρκο με φυσικές λιμνούλες, δέντρα, παγώνια και κάτασπρες  πάπιες. Μια νεαρή νησιώτισσα καθόταν πάνω από μια λιμνούλα και τάιζε τρεις πάπιες που είχαν βγει από το νερό και έκαναν καμαρωτές καμαρωτές τον περίπατό τους. Ο Φαραώ πλησίασε την όμορφη Ροδίτισσα και την χαιρέτισε ευγενικά. Εκείνη δεν κατάλαβε με ποιόν μιλούσε και του χαμογέλασε ντροπαλά. Άρχισαν την συζήτηση, ο Φαραώ δεν της είπε ποιος είναι, για να μην την τρομάξει και φύγει. 'Έκαναν πολλές μέρες παρέα και εκείνη ανέλαβε να τον ξεναγήσει, στα πιο όμορφα μέρη της Ρόδου. Ο Φαραώ γοητεύτηκε τόσο πολύ από την απλότητα και την ομορφιά της και δεν ήθελε να φύγει από το νησί. 

Πέρασαν δυο μήνες και ο έρωτας είχε φωλιάσει για τα καλά, μέσα στην καρδιά των δύο νέων παιδιών. Ο πατέρας όμως του νέου, ο μεγάλος Φαραώ όταν το έμαθε έγινε έξαλλος και έστειλε ανθρώπους, για να τον φέρουν πίσω. Εκείνος δεν ήθελε με τίποτα να αφήσει την όμορφη Πολυξένη, έτσι έλεγαν την Ροδίτισσα που του έκλεψε την καρδιά. Ο μεγάλος Φαραώ τότε θύμωσε και ζήτησε να σκοτώσουν την κοπέλα, γιατί νόμιζε, ότι έτσι θα γύριζε ο γιος του πίσω. Ο νεαρός όμως  κρύφτηκε στο πάρκο του Ροδινιού μαζί με την αγαπημένη του και εκεί της εξήγησε, ποιος ήταν και πόσο την αγαπούσε. Πέρασαν τα χρόνια χωρίς να βρεθεί ποτέ ο νεαρός Φαραώ και όλοι νόμισαν ότι έφυγε από το νησί και πήγε κάπου αλλού. Ο Φαραώ και η Πολυξένη, έφτιαξαν ένα μικρό σπιτάκι, εκεί μέσα στο πάρκο και έκαναν τρία παιδιά. Όταν πέθανε τον έθαψαν τα παιδιά του μέσα στο πάρκο σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα τους, όπως επίσης και την μητέρα τους δίπλα, δίπλα. 

Από τότε μέσα στο πάρκο του Ροδινιού τριγυρίζουν ευτυχισμένες οι ψυχές του Φαραώ και τις Πολυξένης. Αν περάσετε ποτέ από την Ρόδο, να πάτε οπωσδήποτε  να τους επισκεφτείτε. Θα δείτε πως θα νιώσετε την παρουσία τους και θα σας πλημμυρίσει ένα περίεργο, γλυκό και ρομαντικό συναίσθημα. Και μην ξεχάσετε να πιείτε νερό από την πηγή, είναι ευλογημένο. Όπως λέει και ο μύθος, όποιος πίνει από εκείνη την τρεχάμενη βρυσούλα, γίνεται ευτυχισμένος και πάντα ξαναγύριζει στην Ρόδο.

Μύριαμ Κ. Ρόδος

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΟΙ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΕΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Αυτό τον καιρό που η Ελλάδα φλέγεται και  θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι, για να μπορέσουμε να πολεμήσουμε κάθε τι άσχημο και επιζήμιο για την χώρα μας, εμείς, είμαστε σκορπισμένοι σε πολλά στρατόπεδα. Παρακολουθώ ότι χωριστήκαμε για τις θρησκείες, για τα κόμματα, για την εξωτερική και εσωτερική πολιτική, λέτε να είναι τυχαία όλα αυτά; να είναι η βλακεία που μας δέρνει; ή κάποιος ξένος δάκτυλος  τρύπωσε με άνεση μέσα από την μισάνοιχτη πόρτα που του αφήσαμε; Ένα άλλο αξιοσημείωτο είναι αυτό, που στα δικά μου αυτιά ακούγεται σαν ανέκδοτο, ότι εμείς δηλαδή που είμαστε Χριστιανοί ορθόδοξοι δεν είμαστε Έλληνες! Γιατί; τι είναι αυτό που κάνει εσάς που πιστεύεται στο δωδεκάθεο, να λέτε ότι είστε περισσότερο Έλληνάρες από εμάς; Και μην μου πείτε πάλι για τα πατρώα εδάφη και την πατρώα θρησκεία έτσι;

Έψαξα και διάβασα αρκετά για να καταλάβω τι ήταν αυτή η θρησκεία που επανεμφανίστηκε σαν μια ίωση και απειλεί   την πατρίδα μας. Γιατί απειλή την βλέπω, όταν κάνει διαχωρισμό στους πολίτες και τους κάνει να βλέπουν με υπεροψία, τα δικά τους θρησκευτικά πιστεύω. Έχουν μεγάλο μένος και μίσος για την ορθοδοξία, λες και αυτή είναι η απειλή της χώρας αυτή την στιγμή. Εγώ ξέρω ότι αν φοβάσαι κάτι αυτό πολεμάς και μάλλον πολεμούν τον φόβο τους, κάνοντας άγρια επίθεση στον Χριστιανισμό. Όμως γιατί θέλουν να μας γυρίσουν πίσω σε μια θρησκεία, που κατά τα γραφόμενα από παλιές πηγές και από ευρήματα, είναι κανιβαλιστική; Και γιατί μας δίνουν επιλεκτικά φιλόσοφους που μίλησαν για πολυθεΐα; Μήπως για να πουν ότι το αρχαίο πνεύμα και συνεπώς το δωδεκάθεο, αποτελούνταν από μέγα πνεύμα και τρανό και είχαν σωστή κρίση; Εγώ ξέρω όμως, σύμφωνα με αυτά που διάβασα, φιλόσοφους που καταδίκασαν την πολυθεΐα και τις βάρβαρες θυσίες εκείνης της εποχής. Γιατί οι θυσίες στους θεούς υπήρξαν, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία αν δούμε παλιά κείμενα και όχι μόνο από σφαχτά αλλά και από ζωντανά ζώα που ριχνόταν τα καημένα στη φωτιά, για να ευχαριστήσουν κάποιον θεό. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι θυσίαζαν αίμα ανθρώπινο, κατά προτίμηση από νέους και νέες παρθένες, αλλά και από βρέφη, όπως μαρτυρούν κάποια κείμενα και μάλιστα τα έτρωγαν. Αυτό δεν είναι κανιβαλισμός και αποτρόπαιο; Εκεί θέλετε να γυρίσουμε και να προσκυνήσουμε;

 Στην Αχαϊα η ιερεία της παρθένας θεάς Κομαιθώ, ερωτεύτηκε τον Μελανιππό και ερωτοτροπούσαν στον ναό. Η θεά Άρτεμη θύμωσε και έκανε την γη να μην δίνει καρπούς και πέθαιναν οι άνθρωποι κατά την δική τους γνώμη. Ρώτησαν τότε το μαντείο των Δελφών και είπε να θυσιάσουν το ζευγάρι της αμαρτίας και από τότε κάθε χρόνο ένας νέος και μια νέα παρθένα θυσιάζονταν για να ευχαριστήσουν τους Θεούς. Περίεργο να είναι οι θεοί τόσο εκδικητικοί και σκληροί και να ζητάνε αίμα για να αποδώσουν τα υλικά αγαθά. Δώσε για να σου δώσω ήταν συμφεροντολόγοι δηλαδή. Αυτές οι θυσίες γινόταν φυσικά και αλλού όπως διάβασα ( Πλούταρχου Θεμιστοκλής 13) ο Φανίας ο Λέσβιος φιλόσοφος και αυτός, μιλάει για τον Θεμιστοκλή  που θυσίασε τρεις νέους με την υπόδειξη του μάντη Ευφραντίδη. Του είπε πως αν θυσίαζε τους νέους στον Θεό  Διόνυσο, τότε θα κέρδιζε την μάχη. Παρά τις αντιρρήσεις του δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον χρησμό, γιατί ο όχλος φώναζε και έτσι έγινε η ανθρωποθυσία. Πάμε και στον Πλάτων τώρα μια και επικαλούνται τους φιλόσοφους. Πλάτωνος πολιτεία Η΄ 565 d-e: ( Τις  αρχή ουν μεταβολής εκ προστάτου επί τύρρανον; Ή δήλον ότι επειδάν ταυτόν άρξηται δραν ο προστάτης τω εν τω μύθω ος περί το εν Αρκαδία το του Διός του Λυκαίου ιερόν λέγεται; 

Τίς; έφη 

Ως άρα ο γευσάμενος του ανθρώπινου σπλάγχνου εν άλλοις άλλων ιερείων ενός εγκατατετμημένου, ανάγκη δη τούτω λύκω γένεσθαι. Η ουκ ακήκοας τον λόγον; Έγωγεν). Εδώ βλέπουμε ότι θυσίαζαν τα βρέφη και τα έτρωγαν στο βωμό του Λυκαίου Διός. Πίστευαν ότι σκοτώνοντας τα εκεί θα τους έδινε την  δύναμη ενός λύκου. Φυσικά έχουμε πάρα πολλούς φιλόσοφους που θανατώθηκαν ή εξορίστηκαν γιατί αμφισβήτησαν το δωδεκάθεο.

Ακόμα έχουμε τους αγωνιστές του 1821, που αγωνίστηκαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι και που  ήταν Χριστιανοί. Πολέμησαν έχοντας στο λάβαρο της σημαίας μας τον σταυρό. Δεν πιστεύω να πει κάποιος πως ο Καραϊσκάκης ήταν ανθέλληνας; ήταν πρόγονος μας, δόξα και καμάρι μας. Αν όλοι αυτοί δεν είναι πρόγονοι μας τότε ποιοι είναι; Επειδή είναι πάρα πολλοί σας βάζω ένα βίντεο που μιλάει αναλυτικά για όλους αυτούς. Και να θυμάστε είμαστε Έλληνες ότι και να λέτε, όσο και να προσπαθείτε να αναφέρεστε σε πατρώα Θρησκεία  και προγόνους. Αυτά τα λίγα για την ώρα, θα επανέλθω με περισσότερο υλικό,  αν νιώσω ότι συνεχίζουν να προσβάλουν την εθνικότητα μου.

Θα σας παρακαλέσω μόνο, τα σχόλια σας να είναι κόσμια για να μπορέσω να σας απαντήσω. Θα διαγράψω κάθε αισχρό και προσβλητικό σχόλιο. 

Μύριαμ Κ. Ρόδος