ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΡΟΥΒΗΜ

Πριν δυο χρόνια είχα πάει σε ένα χωριό της Ρόδου μαζί με την φίλη μου. Σκεφτήκαμε να περάσουμε από ένα καφενείο, για να γνωρίσουμε και από κοντά την Χάρη και τον Ρουβήμ. Όταν ανεβήκαμε τα σκαλάκια του καφενείου, είδαμε τον Ρουβήμ να κάθεται παρέα με δυο φίλους του,  στην γωνιά. Η Χάρη έψηνε εκείνη την ώρα, εμείς συστηθήκαμε με τον Ρουβήμ και καθίσαμε σε ένα γωνιακό τραπεζάκι, έξω στην αυλή. Ο Ρουβήμ φώναξε την Χάρη να μας γνωρίσει, εκείνη μας πλησίασε φορώντας ένα όμορφο πλατύ χαμόγελο. Η Χάρη ήταν η ψυχή  του μαγαζιού, με την απλότητα,  την εγκάρδια καλοσύνη της και το χαμόγελο που σε έκανε να την αγαπήσεις αμέσως. Ήρθε κάθισε κοντά μας και αρχίσαμε να πολυλογούμε, γελούσαμε συνέχεια.  Εγώ ήπια δυο μπυρίτσες και η φίλη μου η Ελένη επειδή θα οδηγούσε, πήρε έναν καφέ. Μείναμε αρκετή ώρα και κάποια στιγμή σηκωθήκαμε και μπήκαμε μέσα στο μαγαζί, για να μας δείξει ο Ρουβήμ τους πίνακες του. Ήταν όλοι στολισμένοι και θαρρείς ότι καμάρωναν που ήταν σε έναν τόσο όμορφο χώρο. Τα τραπέζια ήταν όμορφα στολισμένα με πολύ μεράκι.  Όπου και να γυρνούσε το μάτι σου, θα έβλεπες κάτι όμορφο και πάντα με την πινελιά του παραδοσιακού,  χωριάτικου στιλ.

Έξω στην αυλή ήταν η ψησταριά και γύρω γύρω, τα  τραπεζάκια. Οι τοίχοι της αυλής ήταν ζωγραφισμένοι και αυτό που μ'άρεσε πολύ και έκλεψε την προσοχή μου, ήταν   κάτι κολοκύθες χρωματιστές,  που αιωρούνταν.  Ήταν ένα όμορφο καφενείο με έντονο χωριάτικο χρώμα,  όλο ζωντάνια, που εκεί μέσα,  γινόταν γλέντια και χαρές. Ένα καφενείο με την δική του ξεχωριστή ιστορία. Αν μπορούσε να μας μιλήσει, θα μας έλεγε όσα είδε και άκουσε μέσα στον χώρο του. Σίγουρα σε έναν καφενέ συζητούνται τα πάντα, από προβληματισμούς, γεγονότα χαράς,  μα και λύπης.  Λίγο πριν φύγουμε η Χάρη πήγε σπίτι και μας έφερε κάτι πολύ όμορφες πέτρες της θάλασσας, που είχε ζωγραφίσει ο Ρουβήμ και που τις έχω στολισμένες τώρα στο σπίτι μου. Όταν πήγα να πληρώσω τα ποτά μας (κόντευα να φάω ξύλο)  δεν με άφηναν με τίποτα, ήταν κερασμένα από εκείνους.  Φύγαμε με μια πολύ ωραία διάθεση και την αίσθηση ενός παραδοσιακού χώρου.

Μετά από λίγο καιρό, ακολούθησε το ατύχημα της Χάρης και του Ρουβήμ. Αυτό ήταν η αιτία,  που  δυστυχώς την άφησε μακριά από το μαγαζί. Ο Ρουβήμ και η Χάρη πέρασαν πολύ δύσκολα από αυτό το ατύχημα, με τις τραυματικές εμπειρίες. Όμως σε αυτό  το ατύχημα, υπήρξε ακόμα ένα θύμα, ο καφενές.   Που δυστυχώς δεν άντεξε στις αντίξοες συνθήκες που επικράτησαν. Λυπήθηκα πολύ όταν το έμαθα και ξέρω πως και εκείνοι θα είναι στεναχωρημένοι πολύ περισσότερο, γιατί το αγάπησαν, καθώς ήταν ένα κομμάτι της ζωής τους. Τέτοια μαγαζιά θα έπρεπε να επιχορηγούνται για να διατηρείται ζωντανή η παράδοση. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι η Χάρη είναι καλά και πάντα της εύχομαι,  να είναι γερή και χαμογελαστή. Ρουβήμ και Χάρη δεν πειράζει που έκλεισε ο καφενές θα μείνει ανοιχτός στις καρδιές όλων όσων πέρασαν από εκεί.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΡΟΥΒΗΜ

Μύριαμ Κ. Ρόδος