Η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΟΥΛΑ ΕΝΟΣ ΜΩΡΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Η Ειρήνη ήταν στον τελευταίο μήνα τις κύησης. Είχε μεγάλη ανυπομονησία, για το πότε θα γεννηθεί το μωράκι της, καθώς ήταν το πρώτο. Ο φόβος για τον τοκετό δεν έλειπε από την Ειρήνη, μα τον νικούσε η γλυκιά σκέψη, ότι θα γινόταν μανούλα. Ένα βράδυ καθώς πήγαινε στο μπάνιο, ένιωσε έναν ξαφνικό πόνο. Αντρέα φώναξε φοβισμένη, πονάω. Ο Αντρέας τινάχτηκε από τα σκεπάσματα και έτρεξε κοντά της. Οι πόνοι δυνάμωναν και αμέσως το ζευγάρι, έφυγε για την κλινική, όπου θα γεννούσε. Ειδοποίησαν τον γιατρό, που έφθασε μετά από λίγο. Η γέννα πήγε καλά και ένα πανέμορφο κοριτσάκι, βγήκε στον κόσμο μας. Η Ειρήνη πετούσε από την χαρά της, το ίδιο και ο Αντρέας. Δεν πίστευαν στα μάτια τους ακόμα, πως έγιναν γονείς και πως μαζί δημιούργησαν, αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή.

Η μικρή φαινόταν ανήσυχη και μέρα νύχτα γκρίνιαζε και έκλαιγε, δεν σταματούσε, παρά μόνο όταν την έπαιρνε ο ύπνος. Οι γονείς της τρόμαξαν και το είπαν στο γιατρό. Γιατρέ το παιδί μας δεν σταματάει το κλάμα, μήπως πονάει; ρώτησαν με ανησυχία. Ο γιατρός έκανε μια σειρά εξετάσεων και το μωρό ήταν μια χαρά, δεν είχε τίποτα. Θα έχει κανένα πονάκι, που συνήθως έχουν τα μωρά, μην ανησυχείτε. Πέρασαν οι μέρες και το ζευγάρι γύρισε σπίτι.  Το μωρό εντωμεταξύ, συνέχισε να κλαίει ασταμάτητα. Μια μέρα, η Ειρήνη είπε στον άντρα της, κράτα λίγο το μωρό, να μπω  στο ιντερνέτ να παίξω λιγάκι για να ξεκουραστώ, με κούρασε πολύ η μικρή. Ο Αντρέας σήκωσε προσεκτικά την μικρή που έκλαιγε με λυγμούς και προσπαθούσε να την ηρεμήσει, αλλά τίποτα αυτή ακόμα έκλαιγε.

Η Ειρήνη πιάνει τον υπολογιστή τον ανοίγει και αρχίζει να παίζει φάρμα, της έλειψε καθώς ήταν μανιώδης παίκτρια. Ξαφνικά το μωρό σταμάτησε να κλαίει, η Ειρήνη δεν κατάλαβε τι έγινε, αλλά ευχαριστημένη συνέχιζε να παίζει. Όση ώρα έπαιζε εκείνη,  το μωρό κουνούσε τα ποδαράκια και τα χεράκια σαν τρελό, κάτι το χαροποιούσε. Όταν τελείωσε επιτέλους το παιχνίδι, έκλεισε τον υπολογιστή για να ταΐσει το μωρό της. Δεν πρόλαβε όμως, το μωρό άρχισε να τσιρίζει πολύ δυνατά.  Δεν καταλαβαίνω τι έπαθε πάλι έτσι ξαφνικά, είπε ο Αντρέας, πριν λίγο έμοιαζε τόσο χαρούμενο. Η μικρή όλη νύχτα έκλαιγε  και το πρωί συνέχιζε κουρασμένη.  Από το πολύ κλάμα η  φωνούλα του  βράχνιασε. 

Το απόγευμα, ο Αντρέας έπιασε πάλι το μωρό για να ξεκουράσει την Ειρήνη. Εκείνη άνοιξε τον υπολογιστή να παίξει και να!! πάλι η μπέμπα σταμάτησε το κλάμα και κουνούσε χαρούμενη χέρια πόδια. Ο Αντρέας αστειεύτηκε  και  είπε,  ρε γυναίκα μπας και θέλει να παίξει φάρμα και αυτή; Τότε η Ειρήνη κλείνει τον υπολογιστή και αμέσως το μωρό άρχισε το κλάμα.  Δεν  πίστευαν στα μάτια τους. Η μπεμπούλα εννιά μήνες, άκουγε αυτή την μουσική της φάρμας και της ήταν πολύ οικεία.  Ξαφνικά όταν  την έχασε και με την πρώτη επαφή στον κόσμο μας,  ένιωσε να βρίσκεται σε ένα  άγνωστο περιβάλλον και για αυτό έκλαιγε τόσο πολύ. Η Ειρήνη αναγκαζόταν να έχει όλη μέρα τον υπολογιστή ανοιχτό και δυνάμωνε την φωνή, για να ακούει η μπεμπούλα την μουσική της αγαπημένης της φάρμας. Το μωρό, κατά κάποιον τρόπο είχε εθιστεί.

Πέρασαν οι μήνες και η μπεμπούλα αντί για νανούρισμα, σαν όλα τα μωρά,  μεγάλωνε με τον γνώριμο ήχο της φάρμας. Ένα απόγευμα, καθόταν στο κρεβάτι η Ειρήνη και έπαιζε ασταμάτητα το παιχνίδι, τώρα δεν την ενοχλούσε πια η Μπεμπούλα. Την είχε βάλει  δίπλα της για να την προσέχει και έπαιζε, κάπου κάπου την κοίταζε και της χαμογελούσε. Κάποια φορά από τις πολλές, όταν η Ειρήνη γύρισε να κοιτάξει την μπεμπούλα, εκείνη της γέλασε και είπε  την πρώτη της λεξούλα.  Φάμα  φάμα , η μαμά της δεν το πίστευε, σταμάτησε για να την ξανακούσει. Τι είπες καρδούλα μου; της είπε, εκείνο όλο χαρά που μπόρεσε και μίλησε, είπε ξανά, φάμα φάμα και κοίταξε τον υπολογιστή. Ήταν ξεκάθαρο, πως η μπεμπούλα δεν ήταν σαν όλα τα μωρά, η πρώτη λεξούλα της ήταν η Φάρμα.  Αυτό που γνώριζε καλύτερα  μέσα από την κοιλιά της μάνας της και της άρεσε, το είπε με λόγια. Τα άλλα μωρά  η πρώτη λέξη που θα πουν είναι μαμά, μπαμπά , μαμ,  ατα και άλλες καθημερινές λέξεις που τους μαθαίνουν οι γονείς τους.

 Αυτό το γεγονός όμως προβλημάτισε την μαμά της μπέμπας και από τότε άρχισε να περιορίζει το παιχνίδι, και σιγά σιγά, το σταμάτησε τελείως. Της έβαζε ενδιάμεσα άλλη μουσική για να εξοικειωθεί μέχρι που άλλαξε συνήθειες. Μετά από λίγο καιρό, η μπέμπα το είχε ξεχάσει εντελώς. Οι γονείς της όμως την έβγαλαν Φεις, από το φέις μπουκ. Έτσι για να θυμούνται την περιπέτεια  και τις συνέπειες,  από την εξάρτηση τους από αυτό.
Μύριαμ Κ. Ρόδος