Το πάρκο του Ροδινιού είναι ένα από τα αρχαιότερα πάρκα στον κόσμο. Πηγαίνω από μικρό παιδί και εκεί μέσα νοιώθω , πως βρίσκομαι σε ένα μικρό παράδεισο. Όλοι οι ξένοι τουρίστες έχουν διαβάσει την σπουδαιότητα του πάρκου αυτού και έρχονται να το επισκεφτούν και να το θαυμάσουν. Φαίνεται όμως πως για τους (άρχοντες) του νησιού δεν έχει την ίδια βαρύτητα. Γιατί όπως βλέπω με πολύ μεγάλη λύπη μου, το έχουν εγκαταλείψει στο έλεος των ναρκομανών και βανδαλιστών, που μπαίνουν για να το καταστρέψουν και για να κάνουν εκεί, το βρώμικο νταλαβέρι τους. Το Ροδίνι όπως ξέρουμε έχει πλούσια βλάστηση και εύκολα κάνει κάποιος μέσα εκεί, κάτι παράνομο.
Προχτές πήγα πάλι να το επισκεφτώ και η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. Μόνο τα κλάματα δεν έβαλα, για την κατάντια ενός τέτοιου ζωντανού μνημείου. Στην πρώτη λιμνούλα που κάποτε ήταν γεμάτη με χρυσόψαρα, είδα με μεγάλη μου έκπληξη έναν ναρκομανή, να ψάχνει με μια απόχη. Έξω ήταν μια κοπελιά σχεδόν γυμνή και του έκανε, υποδείξεις που ακριβώς να ψάξει. Πλησίασα να δω τι γίνεται και τότε μας λέει η κοπέλα χωρίς καν να την ρωτήσω, πως καθαρίζουν το νερό από τα φύλλα. Έφυγα να συνεχίσω τον περίπατό μου, ξέροντας όμως, ότι κάτι γινόταν εκεί. Δεν μπορούσα να συνεχίσω για πολύ, γιατί είδα και άλλον περίεργο τύπο και μου κόπηκε η όρεξη. Επιστρέφοντας, πέρασα ξανά από την λιμνούλα. Αυτή την φορά, ήταν και η κοπέλα μέσα στο νερό, κάτι έψαχναν με αγωνία. Γιατί εκείνη έδειχνε εκνευρισμένη και έβριζε με άσχημους χαρακτηρισμούς, τον νεαρό. Πήγα σε μια απόσταση ασφαλείας και τράβηξα μια φωτογραφία, έτσι για να την δείξω σε όποιον έχει αμφιβολία.
Εκτός όμως από την άσχημη αυτή εικόνα, διαπίστωσα ότι, πρώτον τα παγώνια είχαν σχεδόν χαθεί. Σε όλη την διαδρομή είδα μόνο ένα παγώνι. Φυσικά αν βάλω την μνήμη μου να τρέξει προς τα πίσω, θα κοιτάξω πριν μερικά χρόνια παντού να υπάρχουν παγώνια. Ακόμα και στον δρόμο έκαναν περίπατο και φώναζαν, με την χαρακτηριστική φωνή τους. Που χάθηκαν κύριοι Δήμαρχοι, Νομάρχες και άρχοντες της Ρόδου, τα παγώνια; Δεύτερη διαπίστωση, τα χρυσόψαρα ήταν σχεδόν υπό εξαφάνιση, ένα μόνο είδα στην μια λίμνη και στην άλλη κάτι πολύ μικρά ψάρια, ούτε ξέρω και τι ψάρια ήταν αυτά. Και ξαναρωτώ, που χάθηκαν κύριοι τα χρυσόψαρα του πανέμορφου πάρκου μας; Φύλακας δεν υπήρχε πουθενά, έψαξα για λίγο για να διαμαρτυρηθώ, αλλά δυστυχώς ήταν όπως λέει η παροιμία, εμπάτε χοίροι αλέστε και αλεστικά μην δώσετε.
Η αγανάκτηση και ο πόνος που ένιωσα με αυτή την επίσκεψη στον πανέμορφο χώρο, δεν περιγράφεται. Όμως εκτός από την οργή ένιωσα και ντροπή, πως ένα τέτοιο πάρκο που το περπάτησαν οι ιππότες, που το σεβάστηκαν ακόμα και οι κατακτητές, εμείς το αφήνουμε να χαθεί χωρίς να αντιδρούμε, που χάνουμε έναν τέτοιο θησαυρό;
Ένα μεγάλο γιατί, γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου. Γιατί αφήνετε ένα τόσο σπάνιο μέρος, να καταστρέφεται μέρα με την ημέρα; δεν πονάτε εσείς; δεν έχετε συνείδηση μέσα σας; ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!!!!!!!!
Μύριαμ Κ. Ρόδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου