ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΚΟΙΤΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΑΛΛΗ ΛΟΓΙΚΗ

Mέσα στον κόσμο μας υπάρχουν κάτι μάτια, που  κοιτούν πέρα από την δική μας λογική, έχουν ένα βαθυστόχαστο ερευνητικό βλέμμα. Όμως δεν  κοιτούν με τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τα πράγματα. Αυτά τα μάτια έχουν στόχο να  κοιτάξουν ευθεία στην καρδιά να δουν τα σωθικά, με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Βλέπουν μονό τις ομορφιές του κόσμου, για κάθε ασχήμια κλείνουν τα μάτια ή στρέφουν αλλού το βλέμμα. Βλέπουν τα πολύχρωμα λουλούδια, τις σταλαγματιές από την ψιχάλα ή την δυνατή βροχή που ποτίζει το χώμα. Όταν πετούν τα πουλιά και σχηματίζουν ένα πανέμορφο σμήνος, που θα το ζήλευε ακόμα και ο μεγαλύτερος ζωγράφος, εκστασιάζονται και ανοίγουν διάπλατα, να τα αποθανατίσουν για πάντα μέσα τους. Τα παράξενα αυτά μάτια που κοιτούν με άλλη λογική αγαπούν την φύση και σέβονται την γη. Θα ήταν έγκλημα για αυτά να έβλεπαν κάποιον να καίει, να κόβει και να καταστρέφει ένα δάσος. 

Κάθε λουλούδι, κάθε ζώο και γενικά ότι έχει ζωή, το σέβονται και το αγαπούν. Δεν γνωρίζουν τι θα πει θάνατος, αυτόματα κάθε οργανισμός ή άνθρωπος που πεθαίνει τον μετατρέπουν σε κάτι άλλο και το τοποθετούν σε ένα όμορφο μέρος, που θα τους ταίριαζε. Ακόμα όταν βλέπουν μια αγάπη, σταματούν και την κοιτούν ώρες με ευχαρίστηση. Αυτά τα παράξενα μάτια με άλλη λογική, όταν κοιτούν το ουράνιο τόξο χαμηλώνουν ευλαβικά την ματιά τους και υποκλίνονται, στο αρμονικό δέσιμο χρωμάτων. Στην θέα ενός παιδιού, χαμογελούν και τα μάτια τους παίρνουν ένα σχιστό σχήμα, είναι αυτό της χαράς και της τρυφερότητας. Αναζητούν την θάλασσα με το απέραντο γαλάζιο χρώμα και τότε ηρεμούν και ονειρεύονται. 

Η λογική τους είναι άρρητα δεμένη με τα μάτια και έχουν μια στενή σχέση, τίποτα δεν θυμίζει τα δικά μας μάτια και την λογική. Αυτά τα παράξενα μάτια με την αλλόκοτη λογική σε εμάς, δεν νιώθουν ποτέ πόνο και δάκρυ δεν ξέρουν τι θα πει. Μπορεί αν δουν κάτι πολύ άσχημο,  να το μετατρέψουν σε μια απέραντη ομορφιά. Μια φορά κατά λάθος, αυτά τα μάτια είδαν ένα μικρό χελιδόνι πληγωμένο, να αιμορραγεί κάτω στη γη πεσμένο. Αμέσως εστίασαν στη πληγή του και ως από θαύμα επουλώθηκε  και τότε, το χελιδόνι πέταξε ψηλά στον ουρανό. Κάποιοι (ανόητοι) για αυτά τα μάτια, κοιτούσαν ακόμα στη γη, γιατί νόμιζαν ότι το χελιδόνι ήταν πεσμένο εκεί. Όμως δεν μπορούσαν να δουν με τα μάτια και την λογική την δική τους και έτσι έμειναν εκεί κάτω στην γη να κλαίνε. Το πουλί όμως ήταν ελεύθερο και ευτυχισμένο, απλά τα κοινά μάτια σαν τα δικά μας, δεν μπορούσαν να δουν  αυτό το θαύμα.

Αν μπορούσαμε όλοι να κοιτάξουμε με τα μάτια αυτά, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο όμορφος. Όμως στην δική μας λογική φαντάζει σαν κάτι περίεργο και εξωπραγματικό, αλλά πιστεύω το ίδιο θα σκέφτονται και αυτά για εμάς. Που είναι η πραγματικότητα, που αρχίζει η αλήθεια και που η φαντασία, ίσως κανείς από τους δυο δεν θα μπορέσει  να μας πει.

Μύριαμ Κ. Ρόδος