ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑ

Μια φορά και ένα καιρό, γεννήθηκε ένας χαρισματικό παιδί. Αυτό το είχε διαλέξει ο Θεός από την πρώτη στιγμή. Του έδωσε δυο όμορφα μεγάλα μάτια, που όποιος τα  κοιτούσε μαγευόταν από την τόση ομορφιά. Το πριγκιπόπουλο το έλεγαν Δημητράκη και ήταν τόσο αγαπητό στους ανθρώπους, όλοι  το λάτρεψαν από την πρώτη στιγμή. Όμως  δυστυχώς για τους ανθρώπους ο Θεός είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Ακόμα και οι άγγελοι το αγάπησαν και  σκεφτόταν πως θα το πάρουν μαζί τους, έκαναν τότε μια προσευχή στο Θεό. Θεέ μου σε παρακαλώ βάλε ανάμεσα μας το παιδάκι αυτό.

 Ο Θεός είχε αγαπήσει το μικρούλη από την πρώτη στιγμή και έψαχνε μέρος να το τοποθετήσει και να είναι κοντά του. Το Δημητράκη, ήξερε το σχέδιο του Θεού και δεν μιλούσε, σκεφτόταν τους υπέροχους γονείς του και στεναχωριόταν για την λύπη που θα τους έδινε.  Μια μέρα όμως ήρθε ένα αγγελάκι στον ύπνο του και του είπε, Δημητράκη μου χρυσό μου αγόρι, ξέρω πόσο αγαπάς τους γονείς σου και πόσο νοιάζεσαι για αυτούς, όμως ο Κύριος σε θέλει κοντά του. 

Το Δημητράκη έκλαψε για την απόφαση του κυρίου του, όμως έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο που του χάραξε. Ο δρόμος αυτός ήταν ένας δρόμος σε κάποιο τόπο, το οποίο τον όριζε ως πρίγκηπα, εκεί θα ήταν αρχηγός και θα έλεγε στους αγγέλους τι θα κάνουν.Στον παράδεισο, ο τόπος που του ετοίμαζε ο Θεός, ήταν γεμάτος λουλούδια, αγάπη, αιωνιότητα και ηρεμία. Ο Δημητράκης  ξέροντας ότι οι άνθρωποι, έπρεπε να αλλάξουν κάποια πράγματα στην ζωή τους, ήταν ταγμένος να τους μάθει τι θα πει αγάπη και βοήθεια στους συνανθρώπους τους και αυτή ήταν η αποστολή του. Τα κατάφερε τέλεια ο μικρούλης αν δούμε μέσα στην ομάδα που φτιάχτηκε για αυτόν, ότι υπάρχει μόνο αγάπη και ομόνοια.

Έτσι εμβολιάστηκε με την αρρώστια του καρκίνου, μια αρρώστια που πολλοί άνθρωποι φοβόντουσαν ακόμα και το όνομα της να πουν. Κάποιοι την έλεγαν ξορκισμένη, κάποιοι πάλι επάρατη νόσο, όμως αυτό έδειχνε πόσο  λιγόψυχοι ήταν. Το Δημητράκη ο μικρός πρίγκηπας πέρασε όλα τα στάδια του καρκίνου για να μας δείξει ότι δεν είναι φοβερό. Βέβαια πόνεσε και ταλαιπωρήθηκε το μικρό μας πριγκηπόπουλο πάρα πολύ και πιο πολύ πόνεσαν οι δικοί του άνθρωποι. Η μανούλα Ντενίζ, έγινε ένας μικρός ήρωας χωρίς να το θέλει, πόνεσε,  έκλαψε και αναρωτήθηκε γιατί σε αυτήν. Ο μικρούλης πρίγκηπας όμως κατάφερε να ενώσει πολλούς ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους και να τους κάνει να νιώσουν τι θα πει αγάπη για τον άνθρωπο.

Το Δημητράκη μας ο μικρός πρίγκηπας, αύριο έχει ραντεβού με τον Θεό για την μεγάλη στέψη του στο βαθμό του πρίγκηπα, Εγώ αύριο δεν θα κλάψω για το Δημητράκη μας γιατί ξέρω ότι είναι σε καλά χέρια. Θα λυπηθώ σαν άνθρωπος, γιατί νιώθω τον πόνο και την έλλειψη στους δικούς του ανθρώπους, όμως θα ξέρω εκεί που είναι ότι δεν υπάρχει πόνος παρά μόνο χαρά. 

Θέλω αύριο όλοι να είστε παρόντες στη στέψη του αγγέλου μας έστω και νοερά και θα σας παρακαλέσω να ανάψετε ένα κεράκι στη μνήμη του. Θα χαρεί να ξέρετε, εσείς οι φίλοι του και όλοι οι δικοί του άνθρωποι, να βοηθήσετε και να βοηθάτε παιδιά άρρωστα. Γιατί μόνο τότε θα έρθετε κοντά του και μόνο τότε θα ηρεμήσει η ψυχούλα του.

Δημητράκη μου εγώ δεν θα μπορέσω αύριο να είμαι στην στέψη γιατί είμαι μακριά, σου εύχομαι μωράκι μου καλό παράδεισο και πάντα αλησμόνητος να είσαι στις καρδιές μας. Κουράγιο Ντενίς μου μανούλα πονεμένη, μακάρι να βρεις την γαλήνη και την ηρεμία. Ο Δημητράκης μας πάει σε ένα άλλο κόσμο, χαρούμενο και δίχως πόνο, μακάρι αυτό να σου αγαλλίαση την ψυχούλα σου. Δημητράκη μου με άγγιξες βαθιά μέσα στα φυλλοκάρδια μου και ας μην σε έχω δει ποτέ, σαγαπώ και θα μείνεις μέσα στην καρδιά μου για πάντα. Αντίο πριγκιπόπουλο μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μύριαμ Κ. Ρόδος