ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΥΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN

Το παιδί χρειάζεται φροντίδα και αγάπη. Είναι πολύ σημαντικό να διαγνωστεί από  την βρεφική ηλικία ακόμα, η όποια ασθένεια του παιδιού. Έτσι οι γονείς θα απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό για να τους δώσει οδηγίες για το πως πρέπει να του συμπεριφερθούν και να το μεγαλώσουν όσο καλύτερα γίνεται. Υπάρχουν μερικές ασθένειες που δεν μπορεί να  αντιληφθει εύκολα κάποιος γονιός. Καταρχάς πρέπει να παρακολουθείται  η ανάπτυξη του παιδιού σε όλα τα στάδια της ηλικίας του και αν παρατηρήσει κάποιος μια ασυνήθιστη συμπεριφορά ή μια ανωμαλία στην εξέλιξη του, να επικοινωνήσει αμέσως με τον γιατρό. Αυτός θα διαγνώσει από τι πάσχει το παιδί και θα βοηθήσει με τις συμβουλές ή την φαρμακευτική αγωγή που θα δώσει.

Υπάρχουν παιδιά με διαφορετικότητα, όπως ο αυτισμός που είναι αναπτυξιακή διαταραχή, που  χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία. Μερικοί επιστήμονες λένε ότι αν αντιμετωπιστεί σωστά μπορεί να γιατρευτεί  ή να βοηθήσει αρκετά να ενταχθεί στην κοινωνία. Το παιδί με αυτισμό έχει την τάση να απομονώνεται και να μην αντιδρά σε ήχους σαν να μην ακούει, έχει δυσκολία στην επικοινωνία και πολλές φορές έχει δικό του λεξιλόγιο. Κάποιες φορές αυτοτραυματίζεται  και δείχνει να μην έχει την αίσθηση του πόνου. Σίγουρα ένα τέτοιο παιδί χρειάζεται μεγάλη υπομονή και αγάπη. Πολλές φορές βελτιώνεται σημαντικά και εντάσσεται στην κοινωνία. 

Μια άλλη διαφορετικότητα στα παιδιά, είναι αυτή  με το σύνδρομο Down είναι μία γενετική πάθηση που επηρεάζει περίπου ένα σε κάθε 1.000 μωρά. Τα παιδιά που έχουν γεννηθεί με το σύνδρομο Down έχουν ορισμένα φυσικά χαρακτηριστικά, τα οποία ποικίλλουν στα παιδιά αυτά.   Το μωρό  μπορεί να έχει χαλαρότερους  μυς και αρθρώσεις από ότι άλλα μωρά. Ο όρος "σύνδρομο" είναι ένα σύνολο κοινών χαρακτηριστικών που είναι εμφανή όχι μόνο σωματικά αλλά και ως ένα βαθμό νοητικής υστέρησης ή μαθησιακής δυσκολίας. Δεν υπάρχει ριζική θεραπεία για το σύνδρομο Down, υπάρχει όμως βελτίωση στον τρόπο μάθησης του. Τα παιδιά σε ένα ειδικό σχολείο μαθαίνουν να αυτοεξυπηρετούνται και να συνεννοούνται με τους άλλους γύρω τους. Οι γονείς χρειάζονται στήριξη και πλήρης ενημέρωση για να ξέρουν πως θα φερθούν και να μεγαλώσουν τα παιδιά αυτά.

Υπάρχει μια άθλια προκατάληψη που θέλει τα παιδιά αυτά στο ίδρυμα γιατί τα θεωρούν παράσιτα και δεν τα θέλουν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Σίγουρα αυτοί που σκέφτονται έτσι είναι τέρατα. Είναι άνθρωποι και αυτοί απλώς έχουν χαμηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Όπως επίσης και αυτά έχουν τα ίδια συναισθήματα με εμάς, γελάνε, πονάνε χαίρονται και κλαίνε. Κάποιοι έξυπνοι τα χλευάζουν για να δείξουν στον εαυτό τους ότι κάτι είναι,  όμως για μένα αυτά τα άτομα είναι σκουπίδια, αφού δεν τα σέβονται και δεν τα αγκαλιάζουν με αγάπη.Πολλοί γονείς σκέφτονται να τα βάλουν σε ιδρύματα από τις πρώτες ημέρες της ζωής τους και αυτό ακριβώς για να μην χλευαστούν από τον περίγυρο τους ή γιατί φοβούνται το βάρος που θα τους δώσει να μεγαλώσουν ένα άρρωστο παιδί όπως νομίζουν. Ευτυχώς όμως αλλάζουν γνώμη και το μεγαλώνουν με αγάπη γιατί απλά μαθαίνουν να ζουν με αυτό. Υπάρχουν ειδικοί σύλλογοι και κοινότητες που βοηθάνε τους γονείς  να μεγαλώσουν σωστά ένα τέτοιο παιδί.

Διάβασα μια ιστορία που με συγκίνησε πριν λίγες εβδομάδες και θα σας την πω. Ήταν ένα νέο ζευγάρι πολύ αγαπημένο, άργησαν να κάνουν παιδιά και άρχισαν να ανησυχούν. Πέρασαν τρία χρόνια και επιτέλους η γυναίκα  έμεινε έγκυος, η χαρά τους ήταν απερίγραπτη. Άρχισαν τις προετοιμασίες για να υποδεχτούν το μωρό τους,αγόρασαν τα πάντα μέχρι και την κούνια του. Όταν έφτασε επιτέλους η ώρα να γεννήσει πήγαν στην κλινική μαζί με τους γονείς τους. Η αγωνία και η προσμονή για το καινούριο μέλος όλων,  ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Μετά από λίγες ώρες που είχε η μέλλουσα μητέρα στο χειρουργείο, βγήκε η νοσοκόμα και φώναξε, καλορίζικο το κοριτσάκι να σας ζήσει. Όλοι έπλεγαν σε πελάγη ευτυχίας. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες φιλούσαν τον πατέρα του παιδιού και του ευχόταν να τους ζήσει και να μεγαλώσει υγιέστατο. Μετά από λίγο βγήκε και η μητέρα και την έβαλαν στο κρεβάτι, το μωρό ακόμα δεν το είχαν δει. Τότε βγαίνει ο γιατρός και φωνάζει τον πατέρα και εκεί του λέει ότι το παιδί τους γεννήθηκε με το σύνδρομο Down. Ο πατέρας κόντευε να σκάσει από την στεναχώρια του με το κακό που τους βρήκε. Όταν την άλλη μέρα το είπε στην γυναίκα του άρχισε να κλαίει για την συμφορά που τους βρήκε. Σκέφτηκαν τότε να το βάλουν σε κάποιο ίδρυμα για να γλυτώσουν το (ρεζίλι) χλευασμό και την συμπόνια του κόσμου. Ο πατέρας του παιδιού γύριζε από ίδρυμα σε ίδρυμα και κανένα δεν του άρεσε, σκεφτόταν με αυτά που έβλεπε ότι δεν θα περνούσε καλά το μωρό του.

Έπειτα από λίγες μέρες και ενώ ετοίμαζαν τα χαρτιά για να φύγουν από το νοσοκομείο, ήρθε μια νοσοκόμα κρατώντας στα χέρια της το μωρό. Η μητέρα δίστασε για λίγο να το πιάσει μα εκείνη την ώρα έκλαψε και δίχως να το σκεφτεί απλώνει τα χέρια της και το παίρνει στην αγκαλιά της. Από εκείνη την ώρα άρχισε να λειτουργεί μαγικά το μητρικό ένστικτο, το φίλησε και το χάιδεψε τρυφερά. Μετά το έδωσε στον σύζυγο της, εκείνος το σήκωσε με μεγάλη προσοχή γιατί  φοβόταν να μην πάθει κάτι. Το κοιτούσαν αγκαλιασμένοι αρκετή ώρα και σκεφτόντουσαν βουβά, πόσο ανυπεράσπιστο και αθώο πλασματάκι ήταν. Ξαφνικά μια λάμψη φώτισε το πρόσωπο της μητέρας, κοίταξε τον άντρα της και χωρίς να μιλήσουν έδωσαν το μήνυμα που και οι δύο ήθελαν. Αποφάσισαν να το κρατήσουν και να το υπερασπίσουν από τους κινδύνους που παραμόνευαν. Το πήραν σπίτι μαζί τους και το φρόντιζαν με  στοργή.  Το είχαν αγαπήσει όσο θα το αγαπούσαν αν ήταν υγιές και ένα παραπάνω επειδή τους χρειαζόταν. Το παιδί μεγάλωνε με την επίβλεψη και τις οδηγίες του γιατρού. Την ημέρα που φώναξε μαμά ήταν η πιο χαρούμενη και ευτυχισμένη για αυτό το ζευγάρι. Στα πρώτα βήματα  του έκαναν πάρτι για να γιορτάσουν το γεγονός.  Η Σόνια έτσι το έβγαλαν το κοριτσάκι ήταν ένα αξιολάτρευτο παιδί.  Όταν τους αγκάλιαζε με αγάπη, οι γονείς καμιά φορά αισθανόταν τύψεις για τις πρώτες σκέψεις που έκαναν και προσπαθούσαν να του δίνουν όσο μεγαλύτερη αγάπη μπορούσαν.  Και έτσι κυλούσε ο καιρός μεγαλώνοντας το βλαστάρι τους. Ακόμα  σκέφτηκαν να κάνουν ένα σύλλογο,  για τους γονείς με τέτοια παιδιά και μέσα από εκεί θα έδιναν τις συμβουλές και θα μοιραζόντουσαν τις εμπειρίες τους. Και έτσι έφτιαξαν τον σύλλογο (Αγάπη), που είχε μεγάλη απήχηση από τους γονείς που είχαν το ίδιο πρόβλημα.

Βλέπετε πολλοί νομίζουν,  ότι το παιδί δεν θα προχωρήσει  και δεν θα μιλήσει σαν όλα τα παιδιά. Αυτό είναι λάθος μπορεί να έχουν μικρότερη νόηση όμως αναπτύσσονται  σχεδόν ίδια και έχουν τις ίδιες ανάγκες με τα άλλα παιδιά. Θέλουν να παίξουν, να γελάσουν, να κλάψουν, να αγκαλιάσουν και προπάντων να πάρουν αγάπη . Γιατί δεν είναι αναπηρία η νόσος, αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε έτσι.  Απλά μια γενετική ανωμαλία είναι, που δεν την επιδίωξε  αυτό για να τιμωρείται, αλλά ούτε και οι γονείς.  Για αυτό θεωρώ κρίμα και έγκλημα να εγκαταλείπονται αυτά τα παιδιά. Λίγο περισσότερη φροντίδα και αγάπη χρειάζονται μόνο, τίποτα άλλο.

Μύριαμ Κ. Ρόδος