TO ΣΚΙΑΧΤΡΟ Ο ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΟΦΗ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ

Μια φορά και ένα καιρό, σε ένα πράσινο λιβάδι ζούσε ένα σκιάχτρο. Το είχε βάλει εκεί το αφεντικό του για να φυλάει τα σπαρτά. Το σκιάχτρο ήταν πολύ χαρούμενο που έκανε αυτή την δουλειά και εξυπηρετούσε το αφεντικό του. Ένοιωθε περήφανο για την θέση που του έδωσε. Είμαι  ο βασιλιάς του χωραφιού έλεγε στον   εαυτό του. Τα πουλιά τον έτρεμαν και δεν πλησίαζαν καθόλου το χωράφι. Στο σκιάχτρο άρεσε   να βλέπει τα φυτά να μεγαλώνουν και ένοιωθε πως είχε μερίδιο σε αυτή τους την ανάπτυξη. Λυπόταν όταν ερχόταν η ώρα να τα κόψουν γιατί μετά το χωράφι ήταν άδειο και δεν είχε παρέα, μέχρι που θα μεγάλωναν και πάλι τα καινούρια φυτά. Του άρεσε ακόμα να το βράδυ να  βλέπει τον ουρανό με τα αστέρια που τον  φώτιζαν και όταν μάλιστα ακουγόταν  η μαγική  μουσική από τους γρύλους τότε ήταν που ένοιωθε ο βασιλιάς του λιβαδιού. Για μένα τραγουδάνε σκεφτόταν κάποιες φορές. Η πληρωμή του σκιάχτρου ήταν ένα πουκάμισο εμπριμέ, ένα παντελόνι ξεθωριασμένο, ένα ψάθινο καπέλο και καινούρια άχυρα που του άλλαζε όταν χαλούσαν το αφεντικό του. Αυτό του ήταν αρκετό για να είναι ευχαριστημένο.

Μια μέρα ήρθε να ξαποστάσει στο χέρι του ένας αετός. Το σκιάχτρο τότε το κοίταξε ερευνητικά  και του είπε: Δεν με φοβάσαι εσύ; Όχι απάντησε ο αετός, ποιός είσαι εσύ που θα σε φοβηθώ; Είμαι ο φόβος και ο τρόμος των πουλιών και ο βασιλιάς του λιβαδιού. Μωρέ τι μας λες απάντησε ο αετός  και εγώ είμαι ο βασιλιάς του ουρανού και όλων των πτηνών. Τώρα θα μας πεις  και πως περνάς καλύτερα από μένα είπε το σκιάχτρο. Έχεις και εσύ ζωή ρε κακομοίρη; όλη μέρα σε ένα μέρος είσαι καρφωμένος. Εκείνη την στιγμή περνούσε μια κουκουβάγια και άκουσε τις φωνές. Πλησίασε και προσγειώθηκε απότομα στο κεφάλι του σκιάχτρου. Γειά σας τους είπε τι έχετε εδώ και καυγαδίζετε; μήπως μπορώ να σας βοηθήσω; Την κουκουβάγια όλοι την σέβονταν και πάντα άκουγαν την γνώμη της, γιατί ήτανε πολύ σοφή.

Άκουσε κουκουβάγια μου τι λέει το σκιάχτρο να γελάσεις, ότι έχει πιο καλή ζωή από μένα και ότι είναι ευτυχισμένο. Θέλω να μας πεις εσύ ποιος είναι στα αλήθεια ευτυχισμένος από τους δυο μας.  Χμ! σκέφτηκε για λίγο η κουκουβάγια και μετά είπε: Να ακούσω και τους δυο σας και μετά θα σας απαντήσω για το ποιος έχει την καλύτερη ζωή. Δεν είναι σωστό να ακούμε την μια άποψη μόνο τους είπε η κουκουβάγια. Καλά να ξεκινήσω πρώτος εγώ είπε το σκιάχτρο.

 Λοιπόν άκου είμαι πολύ ευτυχισμένος εδώ το λιβάδι, για πολλούς λόγους. Καταρχάς κάνω ένα πολύ σπουδαίο έργο, βοηθάω το αφεντικό μου. Έπειτα προστατεύω τα σπαρτά από τα πουλιά. Είμαι ο πρώτος που θα δει τα φυτά να γεννιούνται και να βγαίνουν από την γη. Μιλάμε μαζί και περνάμε πολλές ώρες ευχάριστες. Βέβαια σαν έρθει η ώρα να τα κόψουν και να πεθάνουν στεναχωριέμαι λιγάκι, μα ξέρω ότι σύντομα θα βγουν τα καινούρια. Τα βράδια μπορώ να βλέπω τον ουρανό και να αγναντεύω τα αστέρια, μαζί με την υπέροχη φωνή των γρύλων. Την ημέρα ο ήλιος φωτίζει τα στάχια μου και τα κάνει  να φαίνονται χρυσαφένια, ακούω κάθε τζιτζίκι που τραγουδάει ακατάπαυστα. Χαίρομαι την βροχή σαν πέφτει πάνω μου και με ξεπλένει από τις σκόνες. Μα το σπουδαιότερο, ότι εγώ δεν πεθαίνω, γιατί αν χαλάσει κάποιο μέλος του σώματος μου το αφεντικό μου θα μου το ξαναπροσθέσει. Χαχαχα τι λέει αυτό το σκιάχτρο  τώρα; και με τι είναι ευτυχισμένος; είπε γελώντας ο αετός.

Τώρα θα σου πω και εγώ σοφή μου κουκουβάγια για την δική μου ζωή. Εγώ όλη μέρα πετάω ψηλά στα σύννεφα, είμαι ελεύθερος και μπορώ να πάω όπου θέλω χωρίς περιορισμούς. Βλέπω το ηλιοβασίλεμα από όλες τις μεριές της γης. Πηγαίνω στα πιο ψηλά βράχια και   απολαμβάνω τον κόσμο από ψηλά. Βλέπω την θάλασσα με τις κυκλοθυμικές της αντιδράσεις, πότε είναι ήρεμη και γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη και θυμωμένη. Την θάλασσα; ρώτησε απορημένο το σκιάχτρο. Ναι την θάλασσα είναι ένα μέρος που έχει μέσα τόσο πολύ νερό που δεν το έχεις ξαναδεί στην ζωή σου. Εκεί μέσα έχει ψάρια  και άλλους πολλούς ζωντανούς οργανισμούς, και το χρώμα της πότε είναι γαλάζιο, πότε  γαλαζοπράσινο και πότε γκρίζο είπε η κουκουβάγια. Το σκιάχτρο στο σημείο αυτό σιώπησε λυπημένο, δεν είχε δει ποτέ θάλασσα ούτε και ψάρια και δεν μπορούσε να φανταστεί πως ήταν. Ακόμα συνέχισε ο αετός πετάω πάνω από τις πόλεις και βλέπω όλους τους ανθρώπους. Βλέπω τα χιλιάδες φώτα το βράδυ που ανάβουν για να τους φωτίζουν. Μα το σπουδαιότερο από όλα είναι ότι δεν έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου να με διατάζει τι να κάνω, είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου. Ίσως συνέχισε να λέει ο αετός, πεθαίνουμε εμείς τα πουλιά και δεν είμαστε αθάνατα, όμως χίλιες φορές λίγα χρόνια ελευθερίας παρά αιώνια και σκλαβωμένος.

Η κουκουβάγια αφού άκουσε και τους δυο τι είχαν να πουν ξεκίνησε να λέει. Εσύ αετέ είσαι ευτυχισμένος γιατί έχεις το προνόμιο της ελευθερίας. Δεν έχεις πάνω από το κεφάλι σου κανέναν και ενεργείς όπως σου αρέσει. Έχεις την ευχέρεια να γνωρίσεις τον κόσμο από όλες τις πλευρές, είσαι γνώστης για τα ζωντανά  και τα άψυχα που υπάρχουν στην γη. Άρα το προνόμιο σου που είναι ανεκτίμητο είναι η ελευθερία και η γνώση πάνω στα πράγματα της γης. Εσύ σκιάχτρο, νομίζεις ότι είσαι ευτυχισμένο αφού δεν γνωρίζεις τίποτα άλλο από αυτά που σου επιτρέπει να δεις το οπτικό πεδίο. Όμως αφού εσύ το θεωρείς αυτό αρκετό και αφού έχεις την αίσθηση του ευτυχισμένου, είσαι και εσύ ευτυχισμένος.

Με αυτά τα λόγια η σοφή κουκουβάγια χαιρέτισε και συνέχισε το ταξίδι της μήπως και ήθελε κάποιος άλλος την συμβουλή της. Ο αετός κατάλαβε την σημασία που έκρυβαν τα λόγια της σοφής κουκουβάγιας και γύρισε να κοιτάξει το σκιάχτρο. Το σκιάχτρο όμως δεν πολυκατάλαβε τι ήθελε να πει η κουκουβάγια και είχε απορίες. Συνέχισε όμως να νομίζει πως εκείνο είχε δίκιο, αλλά αυτή την φορά με αμφιβολία και προβληματισμό. Ο αετός σηκώθηκε άνοιξε τα φτερά του,  χαιρέτισε το σκιάχτρο και πέταξε ψηλά. Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. 

Μύριαμ Κ. Ρόδος