ΥΣΤΑΤΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ

Η ημέρα που φεύγει ένας άγγελος από την ζωή είναι ημέρα θλίψης. Ο πόνος είναι άλλοτε βουβός και άλλοτε σχίζουν τον αέρα οι σπαρακτικές κραυγές των οικείων του. Οι δικοί άνθρωποι θρηνούν, δεν μπορούν να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν θα ξαναδούν ποτέ το προσωπάκι του να χαμογελάει, δεν θα ακούσουν ποτέ την φωνούλα του να μιλάει και να λέει τις χαριτωμένες εκφράσεις, που γέμιζαν με υπερηφάνεια τους γονείς του. Ο Μανωλάκης μόλις πέντε χρονών, έφυγε έτσι ξαφνικά από την ζωή. Δεν πρόλαβε να χαρεί και να μεγαλώσει. Ο καρκίνος τον χτύπησε ανελέητα, μέσα σε οκτώ μήνες κατάφερε να τον πάρει μαζί του.

Σε μια γωνιά η γιαγιά βλέπει και ξαναβλέπει κρυφά ένα βίντεο που έχει στο κινητό της. Τα μάτια της δεν έπαψαν στιγμή να κλαίνε.  Είναι το Μανωλάκη που κάνει τις ζαβολιές του και γελάει με τα καμώματα του. Πήγα κοντά της και την ρώτησα τι κάνεις εκεί και είσαι τόσο αφοσιωμένη; Κοίτα  τον άγγελο μας, λέει και μου δείχνει το βιντεάκι. Στην απέναντι μεριά ήταν η άλλη γιαγιά που τον μεγάλωνε και έπαιζε μαζί του μέρα νύχτα. Ήταν εκείνη που τα βράδια της ζητούσε να κοιμάται μαζί της. Τώρα που θα κοιμάσαι αγγελούδι μου; φώναζε και έκλαιγε σπαρακτικά, ποιός θα σε φροντίζει;. Η μητέρα του παιδιού ήταν χαμένη στις σκέψεις της δεν επικοινωνούσε πολύ με το περιβάλλον. Κάπου κάπου μονολογούσε και έλεγε διάφορα.

Από τα παραμιλητά της καταλάβαινα ότι μιλούσε με τον εαυτό της και μέσα από τα μάτια της περνούσαν όλα αυτά που είχε δει κατά την παραμονή της στο νοσοκομείο. Πόσα πολλά παιδιά πέθαναν από αυτή την αρρώστια Χριστέ μου; γιατί τι έκαναν αυτά τα αγγελούδια; έλεγε και ξανάλεγε.  Η κούραση από τους οκτώ μήνες παραμονής της στο νοσοκομείο της Αθήνας ήταν εμφανές στο πρόσωπο της. Με  μάτια πρησμένα από το κλάμα και το βλέμμα απλανές. Ο πατέρας του Μικρού Μανωλάκη έκλαιγε σπαρακτικά, έμπαινε και έβγαινε συνέχεια από το δωμάτιο δεν είχε ησυχία. Δεν μπορούσε να χωνέψει με τίποτα ότι το καμάρι του δεν ζούσε πια. Οι θείες του παιδιού προσπαθούσαν να πνίξουν τον πόνο τους και να μην φωνάξουν, ήθελαν να δώσουν κουράγιο στον αδελφό τους που πονούσε τόσο πολύ για την απώλεια του παιδιού του. Όταν δεν τα κατάφερναν έβγαιναν έξω και έκλαιγαν δυνατά και αφού ησύχαζαν λιγάκι έμπαιναν πάλι μέσα.

Το άσπρο μικρό φέρετρο ήταν κλειστό. Αυτό θα ήταν το κρεβάτι του τάφου του με αυτό θα κοιμόταν στον χωματένιο σπίτι του πια. Πλάι εξείχε ένα λευκό σεντόνι με θαλασσί γαρνιτούρα και πάνω είχε έναν μεγάλο σταυρό από λουλούδια που έγραφε στο αγγελούδι μας από τους γονείς του. Δίπλα στο τραπέζι είχε την φωτογραφία του, ήταν ένα όμορφο μελαχρινό παιδάκι με μεγάλα εκφραστικά μάτια, σε εκείνη την φωτογραφία είχε βάλει το πιο πλατύ χαμόγελο του.

Μετά το πήραν στην εκκλησία πλήθος κόσμου ήρθε να το αποχαιρετίσει. Τα στεφάνια και τα λουλούδια ήταν πληθώρα, όλοι ήθελαν να του πουν το τελευταίο αντίο με μια αγκαλιά λουλούδια.
Ο πατέρας δεν άντεξε και ξέσπασε σε κραυγές, οι φωνές του και ο σπαραγμός του ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου. Δεν άντεξα και βγήκα να πάρω λίγο αέρα, μέσα δεν καταλάβαινες τι γινόταν από τις φωνές και τα κλάματα. Ο τραγικός επίλογος και το πιο βάρβαρο για μένα σημείο είναι η στιγμή που θα μπει το νεκρό σώμα μέσα σε έναν παγωμένο  λάκκο και θα σκεπαστεί με χώμα. Η καρδιά μου σφίχτηκε και χτυπούσε τρελά στο θέαμα αυτό, έκανα πίσω γιατί δεν άντεξα να το δω. Τότε είδα και την μητέρα του παιδιού εκεί  να κλαίει , δεν την άφησαν να πάει κοντά την κράτησαν λίγο πίσω. Πήγα κοντά και την αγκάλιασα χωρίς να μπορέσω να της μιλήσω, αλλά και τι να της έλεγα; ποιές λέξεις θα μπορούσαν να την παρηγορούσουν; Δεν υπάρχει καμιά παρηγοριά οι λέξεις είναι περιττές αυτή την ώρα.

Καλό ταξίδι αγγελούδι μου και εύχομαι ο χρόνος να απαλύνει λιγάκι τον πόνο στους γονείς σου. Από εκεί ψηλά που θα είσαι στέλνε μας το πιο ωραίο σου χαμόγελο. Και  μην ξεχνάς να κάνεις και  εκεί πάνω  ζαβολιές, να τους πειράζεις και να γελάς. 

Μύριαμ Κ. Ρόδος