Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΕΡΙΟΥ

Μια φορά και ένα καιρό, σε  μια εποχή που δεν υπήρχε ακόμα το ηλεκτρικό και που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν  τα κεράκια και τις λάμπες, υπήρχε κάποιος άνθρωπος που έφτιαχνε κεριά. Ο κύριος Τσαμπίκος με το όνομα. Μια μέρα εκεί που ξεκινούσε να φτιαξει τα κεριά του του ήρθε η ιδέα να κάνει ένα διαφορετικό κερί από τα άλλα για να δοκιμάσει  και να δει κατά πόσο θα άρεσε το νέο στους αγοραστές. Έφτιαξε λοιπόν ένα κερί άσπρο στο μεγαλύτερο μέρος του που το διακοσμούσαν ιριδισμοί από πολλά χρώματα. Πήγε στο κατάστημα με το οποίο συνεργαζόταν και παρέδωσε τα κεριά του. Ο καταστηματάρχης κοίταξε το παράξενο κερί με στραβό μάτι, αλλά δεν είπε τίποτα, απλά το έβαλε στο ράφι.

Το κερί αυτό ζούσε ξεχασμένο σε ένα ράφι. Ξεχώριζε από όλα τα άλλα γιατί ήταν πολύχρωμο σαν το ουράνιο τόξο. Σχεδόν όλα τα άλλα κεριά εκεί ήταν απλά, συνηθισμένα, είχαν το ίδιο χρώμα, σκούρο καφέ και όμως όλοι αυτά προτιμούσαν. Το πολύχρωμο κερί δεν καταλάβαινε γιατί οι άνθρωποι αγόραζαν όλο τα ίδια κεριά και δεν σκέφτηκαν να αλλάξουν λιγάκι την προτίμηση και να δοκιμάσουν άλλα πολύχρωμα. Το κερί ήταν πολύ στεναχωρημένο και προβληματισμένο και συχνά αναστέναζε. Μια λαμπάδα που ήταν εκεί δίπλα του, το ρώτησε. Γιατί φίλε μου αναστενάζεις και είσαι τόσο λυπημένο πάντα; Να ξέρεις, είπε το χρωματιστό κερί, βλέπω τους ανθρώπους να παίρνουν συνέχεια τα άλλα κεριά και εμένα ούτε που με προσέχουν. Είμαι ένα χρόνο εδώ σε αυτό το ράφι και κανείς δεν μου έχει δώσει σημασία.

Η λαμπάδα αφού άκουσε τα παράπονα του ιδιαίτερου αυτού κεριού του είπε. Γιατί θέλεις να σε αγοράσουν οι άνθρωποι; ξέρεις ότι αν σε πάρουν θα σε ανάψουν και σε λίγη ώρα θα πεθάνεις; Το κερί γέλασε μόλις το άκουσε και της είπε. Φίλη μου λαμπάδα,  εγώ ζω μόνο για αυτή την στιγμή που θα με κάψουν. Θέλω το φως μου να φωτίσει τους ανθρώπους και ας είναι να χαθώ σύντομα. Στην ουσία δεν θα πεθάνω γιατί η δική μου φλόγα διαφέρει από τις συνηθισμένες φλόγες. Θα δεις αν με ανάψει κάποιος φωτισμένος η φλόγα μου θα μείνει στην ιστορία. Γιατί σίγουρα κάποιο μυαλό θα φωτίσει η ακτινοβολία που θα εκπέμπω. Η λαμπάδα δεν κατάλαβε τι εννοούσε το πολύχρωμο κερί και κούνησε το κεφάλι της σαν να του  έλεγε, δεν πας καλά καημένο μου.

Ένα φθινοπωρινό απόγευμα κάποιος φιλόσοφος περπατούσε στον δρόμο, τον στρωμένο με τα πεσμένα φύλλα. Έψαχνε να βρει μαγαζί για να αγοράσει κεριά. Ήταν λίγο περίεργος αυτός ο φιλόσοφος. Όλοι στην γειτονιά μιλούσαν για τις ιδιόρρυθμες σκέψεις και θέσεις του. Φορούσε πάντα ένα μαύρο ψηλό καπέλο που του έδινε μια αυστηρότητα στην προσωπικότητα του. Ο φιλόσοφος κοντοστάθηκε στο μαγαζί με τα κεριά. Μπήκε μέσα και με γρήγορες ματιές ερευνούσε τα ράφια. Το μάτι του έπεσε στο πολύχρωμο κερί. Εντυπωσιασμένος ζητάει από τον καταστηματάρχη να του κατεβάσει για να το πάρει. Το κερί τώρα πετούσε από την χαρά του επιτέλους κάποιος το πρόσεξε και το αγόρασε.

Ο φιλόσοφος το ίδιο βράδυ θέλησε να γράψει. Άναψε το πολύχρωμο κεράκι και άρχισε να γράφει βουτώντας κάθε τόσο την πένα του στο μελάνι. Το κερί χαρούμενο και ευτυχισμένο, φώτιζε οσο καλύτερα μπορούσε το χαρτί. Οι ώρες περνούσαν και ο φιλόσοφος έγραφε ακατάπαυστα. Το κερί καιγόταν μετατρέποντας το φως του σε ιδέες. Το κεράκι χάθηκε μα το κείμενο που γράφτηκε με το φως του εκείνο το βράδυ φώτισε πάρα πολλούς ανθρώπους και έμεινε στην ιστορία.

Τα πολύχρωμα και τα διαφορετικά από το συνηθισμένο  κεριά ποτέ δεν έπαψαν  να  δημιουργούνται. Κάποια από αυτά είναι ξεχωριστά και περιμένουν τον κατάλληλο άνθρωπο που θα τα αγοράσει  και θα τα χρησιμοποιήσει. Το φως τους σίγουρα θα μετουσιωθεί σε λαμπρές δημιουργίες φτάνει κάποιος να τα επιλέξει από το πλήθος των κοινών κεριών.

Μύριαμ Κ. Ρόδος