O MΥΘΟΣ ΤΗΣ ΡΕΠΟΥΣΗ

Κάποτε πριν από πολλά χρόνια γεννήθηκε σε μια πόλη ένα πλάσμα, που έμοιαζε με κοριτσάκι. Ήταν καλά κρυμμένη η πραγματική οντότητα της και όλοι πίστευαν, πως ήταν ένα συνηθισμένο παιδί. Όμως κάτω από την ανθρώπινη αμφίεση της στην πραγματικότητα ήταν μια ύαινα αιμοβόρα και αδίστακτη που πραγματικό σκοπό πάνω στη γη είχε να αποτελειώσει την χώρα που την έφερε στον κόσμο. Σαν μεγάλωσε λίγο άρχισε να μπαίνει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας της, τι πρέπει να κάνω για εξαφανίσω έναν λαό; σκέφτηκε. Έμεινε για  λίγο σιωπηλή, ώσπου σε μια στιγμή τα διαβολικά της μάτια φωτίστηκαν. Το βρήκα είπε, για να εξαφανίσεις έναν λαό από τον χάρτη πρέπει να πολεμήσεις την ιστορία του και να υποβαθμίσεις κάθε τι που δηλώνει την ταυτότητα του και τον αγώνα του να κρατηθεί σαν έθνος, αυτό θα κάνω και εγώ και άρχισε την εφαρμογή του σχεδίου της. 

Άρχισε λοιπόν να μελετάει την  ιστορία  και έπειτα με τον τρόπο που διακρίνει μια ύαινα, ξέσκιζε ένα ένα κομμάτι της. Ξεκίνησε πρώτα από μια γενοκτονία που ακόμα και αυτοί που την διέπραξαν είχαν  παραδεχτεί και όμως αυτή προσπάθησε να πείσει πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα, απλά δεν χωρούσαν σε εκείνο τον τόπο και έπρεπε να φύγουν. Τα κοκκαλάκια τότε των νεκρών άρχισαν να τρίζουν μέσα στα μνήματα, άστραψε και βρόντηξε ο ουρανός, η γη σείστηκε και οι απόγονοι τους να εξοργίζονται με αυτή την αναίδεια της. Μετά έπιασε τις Σουλιώτισσες τις ηρωικές εκείνες γυναίκες που επέλεξαν να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου και να πέσουν στον γκρεμό παρά να ατιμαστούν και τις πέρασε με τέχνη στον μύθο. Είπε ότι δεν σκοτώθηκαν και πως δεν θυσιάστηκαν για να κρατήσουν την τιμή τους, αλλά ότι ήταν ένας καλός μύθος. Τότε οι χώρα βούιξε και όλοι οι πολίτες αγριεμένοι για την διαστρέβλωση της ιστορίας τους ,άρχισαν απειλητικά να την κυνηγούν.

Η ύαινα όσο και να θέλει να κρυφτεί πάντα όταν θα βλέπει το θύμα της θα πετάει το προσωπείο και θα ορμά στα θύματα που επέλεξε και έτσι όσο καλά και αν κρύφτηκε τα προηγούμενα χρόνια, άρχισαν να την καταλαβαίνουν. Εκείνη αφού είδε πως έγινε αντιληπτή, πέταξε το ανθρώπινο προσωπείο και έγινε αυτό που ήταν, μια ύαινα. Όμως οι άνθρωποι τώρα πια ήξεραν με τι πλάσμα είχαν να κάνουν και άρχισαν να της ετοιμάζουν την εξορία από τον τόπο που βάλθηκε να καταστρέψει.

Ηθικό δίδαγμα: ποτέ μην υποτιμάς την πατρίδα που σε μεγάλωσε, ποτέ μην προδίδεις την ιστορία σου και ποτέ μα ποτέ, δεν αγνοείς τους νεκρούς γιατί το αίμα τους θα γίνει ποτάμι και θα σε πνίξει.

Μύριαμ Κ. Ρόδος