Η ΛΑΙΜΑΡΓΗ ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ

Μια φορά και ένα καιρό, γεννήθηκε σε ένα  χωριό, ένα ωραίο κοριτσάκι. Το κοριτσάκι αυτό είχε ροδοκόκκινα μαγουλάκια  και από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε,  αντιδρούσε χαρούμενα, σε κάθε τι κόκκινο που έβλεπε. Έτσι η μαμά της για να την ευχαριστήσει, της φορούσε μόνο κόκκινα ρουχαλάκια και  όλοι την φώναζαν κοκκινοσκουφίτσα. Η κοκκινοσκουφίτσα, μεγαλώνοντας απέκτησε ένα κακό ελάττωμα, ήταν πολύ λαίμαργη και δεν άφηνε κανέναν άλλο να φάει τις λιχουδιές, που ετοίμαζε η μαμά της. Ότι γλυκά έφτιαχνε, παραμόνευε και σαν βρισκόταν μόνη στο σπίτι, έβαζε ένα σκαμνάκι για να φτάσει το ντουλάπι, έπαιρνε ένα μεγάλο κουτάλι και το καταβρόχθιζε όλο. Σαν ερχόταν η μαμά της και ρωτούσε ποιος έφαγε το γλυκό, αυτή έκανε ότι δεν ήξερε και τα έριχνε όλα στον αδελφό της.

Η μαμά της κοκκινοσκουφίτσας μια μέρα της λέει, πήγαινε παιδί μου στο δάσος να κόψεις φράουλες, για να κάνουμε γλυκό. Η κοκκινοσκουφίτσα με μεγάλη χαρά τράβηξε για το δάσος. Έκοψε και γέμισε όλο το καλαθάκι της με όμορφες κατακόκκινες φράουλες, μα μέχρι να πάει στο σπίτι, τις είχε φάει όλες. Που είναι παιδί μου οι φράουλες; ρώτησε η μαμά της. Να μαμά ,ένας κακός λύκος στο δρόμο με κυνήγησε και πάνω στο τρέξιμο που έκανα να τον αποφύγω, μου έπεσαν στο δρόμο. Την άλλη μέρα πήγε στο δάσος και πάλι βρήκε μια διαφορετική δικαιολογία να πει αφού τις φράουλες της είχε φάει. Η μαμά της καταλάβαινε ότι της έλεγε ψέμματα και ήταν πολύ στεναχωρημένη. Δεν ήταν για τις φράουλες, αλλά γιατί η   λαιμαργία που είχε, της άλλαξε τον χαρακτήρα. Άρχισε να λέει ψέμματα, να γίνεται κακιά και  να κοιτάει μόνο τον εαυτό της. Γρήγορα  είχε αρχίσει να παίρνει πολλά κιλά, που ανησυχούσαν την μαμά της και  δεν ήξερε πως να της κόψει, αυτή την κακιά συνήθεια 

Στο σχολείο που πήγαινε έπαιρνε μισή φρατζόλα ψωμί και πάλι δεν της έφτανε, όλα τα παιδιά την κορόιδευαν  χοντροκοκκινοσκουφίτσα, αλλά εκείνη σημασία δεν έδινε, καθόταν στα διαλείμματα και έτρωγε με λαιμαργία. Όταν μεγάλωσε και έγινε δεσποινίς όπως ήταν φυσικό ήταν πολύ χοντρή, ένα συμμαθητής μόνο της μιλούσε όλοι οι άλλοι την κορόιδευαν.  Η κοκκινοσκουφίτσα έδειχνε να τον συμπαθεί και να είναι ερωτευμένη μαζί του, όμως εκείνος φαινόταν να την αγαπάει μόνο φιλικά. Εκείνη προσπαθούσε με κάθε τρόπο να του δείξει την αγάπη της,  εκείνος αδιαφορούσε σε αυτό το θέμα. Η λαιμαργία που είχε, την έκανε να φέρεται άσχημα και να γίνεται κακιά, μιλούσε  πάντα άσχημα στους συμμαθητές της και ίσως αυτός ήταν ο λόγος, που δεν προχωρούσε αυτός ο έρωτας.

 Ένα πρωινό, καθώς πήγαινε πάλι  να μαζέψει φράουλες, την παραμόνευε ο κακός ο λύκος, η φαντασία της κοκκινοσκουφίτσας φαίνεται να πήρε σάρκα και οστά. Μόλις τον αντιλήφθηκε η κοκκινοσκουφίτσα άρχισε να τρέχει, μα γρήγορα κουράστηκε καθώς ήταν έτσι παχιά. Άρχισε να λαχανιάζει και να την πιάνουν κράμπες στα πόδια, ο λύκος όλο και την έφθανε και καθώς την πλησίαζε, έβγαζε ένα τρομακτικό ουρλιαχτό. Η κοκκινοσκουφίτσα προσπάθησε με όλη της την δύναμη να τρέξει. Πρέπει να τα καταφέρω, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό της τρομαγμένη.  Βοήθησε με Θεούλη μου και δεν θα ξαναφάω ποτέ έτσι λαίμαργα. Τελικά τα κατάφερε με χίλιες δυο προσπάθειες, να φτάσει σπίτι. Μπήκε γρήγορα μέσα και έκλεισε με ανακούφιση την πόρτα. Η μαμά της εκείνη την ώρα έλειπε και η κοκκινοσκουφίτσα άρχισε να κλαίει με λυγμούς, από την τρομάρα που πήρε.

Το μεσημέρι γύρισε η μαμά της και έβαλε το φαγητό στο τραπέζι. Παιδιά ελάτε να φάτε ,το φαγητό είναι έτοιμο. Όμως η κοκκινοσκουφίτσα με τίποτα δεν ήθελε να φάει, αποφάσισε να κόψει το φαγητό. Έλα παιδί μου να φας λιγάκι της είπε τότε η μαμά, που δεν έκρυβε την χαρά της. Ήρθε η κοκκινοσκουφίτσα στο τραπέζι, αλλά έφαγε μόνο δυο κουταλιές και ήταν σκεφτική και λυπημένη. Δεν είπε τίποτα για το περιστατικό αυτό, αλλά από εκείνη την ημέρα της πέρασε η μεγάλη όρεξη και άρχισε να τρώει κανονικά. Αφού της πέρασε η λαιμαργία άρχισε να γίνεται καλή, συμπονετική, αλλά και φυσιολογική, ως προς το πάχος της κοπέλα. Αυτό το πρόσεξε το αγόρι που αγαπούσε, ο Αντρέας και άρχισε να την βλέπει με άλλο μάτι. Γιατί, δεν ήταν το πάχος αυτό που εμπόδιζε τον Αντρέα να την αγαπήσει, αλλά η κακία και η λαιμαργία που είχε.  Μετά από λίγα χρόνια, ο Αντρέας παντρεύτηκε την κοκκινοσκουφίτσα. Φυσικά ποτέ δεν της είπε ότι ο λύκος ήταν αυτός ο ίδιος και πως ήθελε να την φοβίσει, μήπως  την συνεφέρει και τελικά τα κατάφερε. Και έτσι ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Μύριαμ Κ. Ρόδος