H ΛΑΙΜΑΡΓΗ ΚΑΙ ΚΑΚΙΑ ΠΑΤΑΤΑ

Μια φορά και ένα καιρό, σε έναν κάμπο ζούσαν όλα τα αγριολούλουδα και τα αγριόχορτα. Ζούσαν όλα μαζί αρμονικά και ήταν χαρούμενα που έκαναν παρέα. Μια μέρα φύτρωσε   και άρχισε να μεγαλώνει ένα περίεργο φυτό, που όμοιο του δεν είχαν ξαναδεί τα άλλα λουλούδια. Μετά από λίγες μέρες άρχισε να βγάζει ένα στρογγυλό πράγμα σαν μπάλα. Η παπαρούνα ρώτησε στην μαργαρίτα.  Τι πράγμα είναι αυτό; Δεν ξέρω απάντησε εκείνη πρώτη φορά το βλέπω αυτό το φυτό. Το στρογγυλό πράγμα άρχισε να μεγαλώνει ολοένα και να φουσκώνει. Ήταν τόσο λαίμαργο που άρχισε να πνίγει και να σκοτώνει ότι λουλουδάκι ή άγριο χορταράκι βρισκόταν κοντά του. Αυτό το περίεργο στρογγυλό πράγμα δεν ήταν άλλο από μια πατατιά που φύτρωσε εκεί. Η πατάτα ήθελε να εκμεταλλεύεται μόνη της το χώμα και να τρώει τα ιχνοστοιχεία και για αυτό δεν επέτρεπε να είναι κανείς κοντά της.

Κανένα φυτό ή λουλούδι δεν την χώνευε, τόσο κακιά που ήταν. Κάποιες φορές κρυφομιλούσαν μεταξύ τους και έλεγαν, πόσο κακιά είναι και πόσο λαίμαργη. Η πατάτα έβλεπε από μακριά ότι μιλούσαν και την κοίταζαν και νόμιζε ότι την ζήλευαν και τότε άρχισε να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Κόντευε να σκάσει από το πάχος αλλά αυτή δεν το έβαζε κάτω, συνέχιζε να τρώει με λαιμαργία. Μια μέρα έκανε την βόλτα του στο χωράφι ένα μεγάλο σκουλήκι.  Μόλις είδε την στρουμπουλή πατάτα τρελάθηκε από την χαρά του, πω! πω! φώναξε, εδώ έχει πολύ φαγητό. Και αμέσως πάει κοντά της και άρχισε να την τρυπάει και να μπαίνει μέσα στο σώμα της. Η πατάτα πονούσε πολύ και άρχισε να ουρλιάζει, βοήθεια πονάω πολύ ας με βοηθήσει κάποιος. Το σκουλήκι όμως ξέσκιζε την σάρκα της και έμπαινε ακόμα πιο βαθιά στην ζουμερή και όμορφη πατάτα. Η πατάτα έκλαιγε και σπάραζε από τους πόνους και εκλιπαρούσε για βοήθεια συνέχεια.

Όμως, ποιος να πήγαινε κοντά να την βοηθήσει έτσι κακιά που ήταν; Όλα τα αγριολούλουδα είπαν με μια φωνή, καλά να πάθεις άπληστη  πατάτα και εσύ έτσι σκότωνες και έπνιγες τα αδέλφια μας, αυτή τώρα είναι η τιμωρία σου. Η πατάτα πλήρωνε ακριβά τα εγκλήματα, την λαιμαργία και την υπεροψία της. Μια μικρή τσουκνίδα που ήταν πιο κοντά από τα άλλα φυτά την είδε και λυπήθηκε, σπάραξε η καρδούλα της με τις φωνές της πατάτας. Στάθηκε ένα λεπτό και σκέφτηκε, μα δεν πρόλαβε καλά καλά να ολοκληρώσει την σκέψη της και να πάλι οι άγριες φωνές του πόνου της πατάτας. Χωρίς να χάσει καιρό σύρθηκε κοντά της, έβγαλε ένα μικρό λεπτό κλωνάρι και το τύλιξε γύρω από το μισό σκουλήκι. Αμέσως μετά έβγαλε κάτι πολύ μικρά αγκάθια και το τρυπούσε, ώστε να πονέσει και να βγει από την πατάτα. Το σκουλήκι πόνεσε και άρχισε να το φαγουρίζει το σώμα του, βγήκε έξω από την πατάτα και προσπάθησε να βγάλει τα αγκάθια από πάνω του, μα δεν μπόρεσε. Μετά από λίγα λεπτά πάλης το σκουλήκι έσκασε και πέθανε.

Η πατάτα κοιτούσε αυτό το μικρό μα δυνατό φυτό και άρχισε να κλαίει, μα αυτή την φορά ήταν δάκρυα ευγνωμοσύνης, αλλά  και ντροπής. Θυμάται τι έκανε στα αδελφάκια της τσουκνίδας, τα είχε πνίξει και όμως αυτή ήρθε να την σώσει γιατί είχε μεγαλείο ψυχής. Σε ευχαριστώ πολύ που με έσωσες είπε χαμηλόφωνα, θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για την συμπεριφορά μου, ήμουν απαράδεκτη. Όμως από εδώ και εμπρός θα επανορθώσω. Κατάλαβα, συνεχίζει να λέει η πατάτα, ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος του σε αυτό τον κόσμο, όλοι κάποτε θα χρειαστούμε κάποιον να μας βοηθήσει. Την καλοσύνη που  έδειξες σήμερα για εμένα, ελπίζω να μπορέσω κάποτε να στην ξεπληρώσω. Η μικρή τσουκνίδα δεν μίλησε αλλά χαμογέλασε ευχαριστημένη που μπόρεσε να φανεί χρήσιμη και να την σώσει. Φανερά κουρασμένη από την πάλη πήγε σε μια μεριά να ξαπλώσει. 

Τα άλλα φυτά που είχαν θυμώσει από την ενέργεια που έκανε, δηλαδή να σώσει την πατάτα, ακούγοντας την ειλικρινή μετάνοια της πατάτας μαλάκωσαν και ήρθαν πιο κοντά. Καλώς όρισες κοντά μας της είπαν όλα με μια φωνή. Και η πατάτα χαρούμενη που την δέχτηκαν κοντά τους, ευτυχισμένη τους είπε, ευχαριστώ πολύ θα προσπαθήσω να φανώ αντάξια της φιλίας σας. Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.  

Μύραμ Κ. Ρόδος