ΟΙ AΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑΞΑΝ

Είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε ένα κόσμο περίεργο, με ανθρώπους που παραληρούν,  χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι τι θέλουν.  Αλήθεια γιατί όλα αυτά συμβαίνουν; υπάρχει λογική εξήγηση; Νομίζω πως έχουμε αρχίσει και χάνουμε την ταυτότητα μας, αυτή που πιστοποιεί ότι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι μια λέξη μεγάλη, που δυστυχώς έχει αρχίσει και αυτή να χάνει την σημασία της. Άνθρωπος δεν είναι να έχεις μια μορφή που αποτελείται από ένα σώμα με δυο χέρια, δυο πόδια και ένα κεφάλι ανεγκέφαλο. Άνθρωπος είναι ένα νοήμον άτομο που σκέφτεται λογικά και έχει συναισθήματα. Άνθρωπος θα πει να νοιάζεσαι για τον άλλο άνθρωπο, να τον συμπονάς να του στέκεσαι, να τον αγαπάς, να μην θέλεις το κακό του. Άνθρωπος πάει να πει ο διαχωρισμός από τα άλλα όντα του πλανήτη γη, με την μοναδική ικανότητα να σκέφτεται και να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Βασική προϋπόθεση του ανθρώπου λοιπόν είναι το συναίσθημα, είναι αυτό που τείνει να εκλείψει στις μέρες μας.

Αντί για ανθρώπους εγώ βλέπω κάτι όντα μεταμφιεσμένα σαν τον άνθρωπο, αλλά τελείως κενά, λες και ένα αόρατο χέρι έχει μπει στην καρδιά και στο μυαλό και τους αφαίρεσε όλα αυτά που τον ξεχωρίζουν. Στην θέση των συναισθημάτων έχει μπει μια παγωμένη κουρτίνα, που  θέλει να  διαχωρίσει βίαια  την ανθρώπινη ιδιότητα. Με ευκολία κάνουν πράγματα που αποδεικνύουν αυτό που λέω, χάσαμε την ταυτότητα μας. Η λαλιά ένα άλλο χαρακτηριστικό ανθρώπινο, τώρα πια χρησιμοποιείται για άλλους λόγους, κάποιος πλέον μιλάει τώρα για να εξαπατάει, να βρίζει, να χυδαιολογεί και να ειρωνεύεται, τους γύρω του. Αλήθεια που πήγαν οι άνθρωποι της τέχνης και της κουλτούρας; οι άνθρωποι των καφενείων; οι γιαγιάδες και οι παππούδες;. Με μια μικρή  έρευνα διαπίστωσα ότι, οι άνθρωποι της κουλτούρας, έγιναν οι περισσότεροι, άνθρωποι της βουλής, κοινός απατεώνες, οι άνθρωποι του καφενέ, έγιναν άνθρωποι του ιντερνέτ, εκεί λύνουν πια όοοολα τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες κλείστηκαν στα ιδρύματα και στα γηροκομεία για να μην είναι στα πόδια τους όταν σερφάρουν, ευτυχώς στα χωριά και στα νησιά κυκλοφορούν ακόμα μερικές για δείγμα.

Η δίψα για τα υλικά αγαθά, έχει μπλοκάρει τον μηχανισμό των συναισθημάτων και της ανθρωπιάς. Ακόμα διαπίστωσα ότι έχουν χαθεί βασικές αξίες, όπως αυτή της αξιοπρέπειας και της ευγένειας. Τρανταχτό παράδειγμα οι πολιτικοί μας, κλέβουν, βρίζουν, κοροϊδεύουν χωρίς ίχνος ντροπής, γιατί λείπουν όλα αυτά που προανέφερα. Πρόσφατα βρέθηκα σε μια μεγαλούπολη και είδα έναν άλλο ρυθμό από αυτόν που ξέρω. Ακόμα είδα μάτια παγωμένα και απλανές που ομολογώ με τρόμαξαν, μου θύμιζαν επιστημονική ταινία λιγάκι. Κανείς δεν χαμογελούσε και όλοι βιάζονταν. Περιττό να σας πω, καλημέρα δεν πήρα από κανενός τα χείλη. Όλα αδιάφορα γύρω τους ήταν, κάποια στιγμή μάλιστα ένας κύριος μιλούσε στο τηλέφωνο και είχε κλείσει τον δρόμο, ζήτησα συγνώμη για να περάσω και τότε μου έριξε ένα βλέμμα δολοφονικό. Φαίνεται του είχα αποσπάσει για ένα λεπτό την προσοχή του και δεν του άρεσε.

Τα μόνα χαμόγελα που είδα από εκείνη την πόλη, ήταν σε κάποιο μέρος διασκέδασης. Εκεί όλοι χαμογελούσαν και χόρευαν, θα ήταν λίγο από το ποτό λίγο η μουσική, που όπως ξέρουμε εξημερώνει και τα άγρια θηρία. Είμαι σίγουρη πως την άλλη μέρα πάλι κατσούφηδες θα ήταν. Φταίει σίγουρα και το  πολιτικό σύστημα που έχει κάνει τους ανθρώπους ρομποτάκια. Γιατί αν έχουν να σκεφτούν, πως θα ταΐσουν την οικογένεια, πως θα επιβιώσουν ή  πως θα πληρώσουν τις τράπεζες που δανείστηκαν κάποτε για να  έχουν και τις ανέσεις τους, καταλαβαίνετε  είναι στην κοσμάρα τους.  Η απληστία είναι  ένας δεύτερος παράγοντας και μοιάζει σαν ένα παραμορφωμένο   γίγαντα, που ήρθε με ορμή και μανία να κατασπαράξει κάθε τι ανθρώπινο και όμορφο,  μας κλέβει την ζωή ύπουλα, γιατί  μας έμαθε να ζητάμε ολοένα και περισσότερα αγαθά και ποτέ να μην είμαστε ευχαριστημένοι, αλλά  συνέχεια,  να είμαστε με ένα θέλω στο στόμα και στην σκέψη.

 Το καλό σε αυτή την υπόθεση είναι πως ακόμα  και σε αυτές τις καταστάσεις, υπάρχουν άνθρωποι γλυκύτατοι, ευγενικοί  και καλοσυνάτοι, που με κάνουν και έχω ελπίδα, πως ίσως γίνει κάποιο θαύμα και επανέλθουν και οι άλλοι. Αν και κομματάκι δύσκολο.  Όμως  που ξέρετε, όλα συμβαίνουν σε αυτή την ζωή.

Μύραμ Κ. Ρόδος