Η ΕΒΔΟΜΗ ΜΑΡΤΙΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ

Η 7η Μαρτίου του 1948 είναι μια πολύ σπουδαία μέρα για τα Δωδεκάνησα.  Η μητέρα Ελλάδα μετά από αγώνες, πολέμους και διαπραγματεύσεις κατάφερε να ενωθεί με τα παιδιά της. Τα Δωδεκάνησα μετά από 630 χρόνια σκλαβιάς επιτέλους ήταν ελεύθερα και ενωμένα με την υπόλοιπη Ελλάδα. Το σπουδαιότερο από όλα όμως ήταν ότι ενώ πέρασαν δυνάστες διαφόρων εθνικοτήτων, όπως Γερμανία, Τουρκία, Ιταλία, ποτέ δεν έχασαν το θάρρος τους και ούτε την εθνικότητά τους. Ήξεραν να κρατάνε γερά την πίστη, την γλώσσα και την αγάπη τους για την πατρίδα. Τότε υπήρχαν άνθρωποι με καρδιές ήρωες, που δεν σκιαζόταν να δώσουν ακόμα και την ζωή τους για την πατρίδα. Οι παπάδες έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο τότε, εμψύχωναν και μάθαιναν γράμματα στα παιδιά για να μην μπορέσουν να τους υποδουλώσουν και την ψυχή τους. Οι άνθρωποι τότε, έβρισκαν χρόνο ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές ,να μαζεύονται και να γλεντάνε. Αυτό το έκαναν για να παίρνουν ψυχική  δύναμη και να συνεχίζουν τον σκληρό  αγώνα τους.

Η αντίσταση και το θάρρος των ανθρώπων εκείνων έχει μείνει στην ιστορία αλλά και στην καρδιά μας. Πόσο θα ήθελα να υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι με καρδιά λιονταριού. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να μιλήσω και να να κοιτάξω κατάματα  αυτούς τους θαρραλέους  ανθρώπους. Φοβάμαι πως αν βρεθώ μπροστά τους θα μου κάνουν χιλιάδες ερωτήσεις και θα ντραπώ γιατί δεν θα μπορώ να τους απαντήσω.

Κοιμάμαι και βλέπω όλους αυτούς τους ήρωες  που πολέμησαν γενναία, να με κοιτούν αγριεμένοι και να με ρωτούν. Τι κάνατε για την Ελλάδα εσείς; εμείς γιατί αγωνιστήκαμε και δώσαμε τις ζωές μας;  άδικα πολέμησαν  τόσοι άνθρωποι  και χάθηκαν για να είστε εσείς ελεύθεροι τώρα; Γιατί εσείς οι Νεοέλληνες σηκώσατε ψηλά τα χέρια; δεν πονάτε τον τόπο σας; πως αφήνετε να σας πάρουν την Ελλάδα και δεν ξεσηκώνεστε; Έπειτα ακούω και μια φωνή βροντερή γεμάτη θυμό και οργή να μου λέει: Ορέ εμείς μια χούφτα άνθρωποι και τα βάλαμε με τόσους εχθρούς, εσείς ολόκληρος λαός δεν μπορείτε να τα βάλετε με τριακόσιους; Νομίζω ότι αυτός που μου μιλάει είναι ο Καραϊσκάκης, γιατί μετά αρχίζει και βρίζει άσχημα, όλους τους πολιτικούς μας.

Όταν ξυπνάω  είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα και μου έρχεται να κλάψω από ντροπή, γιατί ξέρω ότι  έχουν δίκιο οι πρόγονοι μας. Σίγουρα τα κοκκαλάκια τους θα τρίζουν τώρα.

Μετά σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι μου, κάνω χιλιάδες σκέψεις, πως μας κατάντησαν έτσι οι παραδόπιστοι; και πως εμείς τους επιτρέψαμε να κάνουν τόσο μεγάλο κακό στην χώρα μας; Εύχομαι πάντα και παρακαλάω να γίνει κάποιο θαύμα και να μπορέσουμε να βρούμε την σωστή λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα. Η παρέλαση που θα γίνει σήμερα με γεμίζει με μια απίστευτη θλίψη, όχι πως δεν χαίρομαι που απελευθερωθήκαμε, αλλά γιατί από δικιά μας ανοησία και απροσεξία κάναμε βήματα προς τα πίσω. Κοιτάζοντας κάποια παλιά βίντεο της μεταπολεμικής περιόδου, βλέπω μπροστά μου ξαφνικά σε αυτή την εποχή την ίδια εικόνα, ανθρώπους πεινασμένους να στέκονται στην ουρά και να περιμένουν ένα πιάτο φαγητό. Μα το χειρότερο είναι ότι είμαστε ακόμα στην αρχή. Δεν ξέρουμε δηλαδή που θα πάμε και πως θα καταλήξουμε, όλα γίνονται μυστικά πίσω από την πλάτη μας. Οι μεγάλοι αφέντες πολιτικοί μας στρώνονται πάνω σε ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι διαπραγματεύσεων μαζί με τους Εταίρους και κρίνουν την δική μας τύχη που δυστυχώς είναι μαύρη και άραχνη.

Εύχομαι η σημερινός εορτασμός  της 7ης Μαρτίου, να αναπτερώσει το ηθικό μας και να γεμίσει τις καρδιές μας με πίστη ελπίδα και θάρρος. Ακόμα εύχομαι να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε δυναμικά όλη αυτή την κατάσταση. Ελπίζω να βρεθεί  έστω και ένα μικρό λυχναράκι που θα μας οδηγήσει σταθερά και σίγουρα έξω από αυτό τον εφιάλτη που ζούμε σήμερα. Γιατί αν δεν βρεθεί αυτό το λυχναράκι φοβάμαι ότι  με τόσο σκοτάδι θα πέσουμε σίγουρα στο λάκκο με τα θεριά και θα μας κατασπαράξουν.  

Μύριαμ Κ. Ρόδος