Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΡΟΖ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΙ

Μια φορά και ένα καιρό σε μια ακροθαλασσιά είχε ανθίσει  ένα πολύ όμορφο κρινάκι του γιαλού. Η μυρωδιά του έφτανε πολλά μέτρα μακριά και όποιος περνούσε από εκεί στεκόταν και το χάζευε. Το κρινάκι όλη μέρα είχε το κεφάλι του  στραμμένο σε ένα μπαλκόνι και μόνο όταν βράδιαζε και σκοτείνιαζε έβλεπε πάλι μπροστά του. Απέναντι από την μεριά που έβλεπε το κρινάκι, είχε κάτι ωραία κατάλευκα σπιτάκια που είχαν τις  πόρτες  και τα παράθυρα τους σε μπλε χρώμα. Ένα μάλιστα ξεχώριζε γιατί ήταν διώροφο και με ένα μπαλκονάκι  πανέμορφο, γιατί είχε πάνω λογιών λογιών λουλούδια.

Δίπλα στο κρινάκι κάποιοι  θάμνοι και ένα αγριάγκαθο  που το  παρατηρούσαν  συνέχεια, παραξενευτήκαν με αυτή του την στάση και το ρώτησαν μια μέρα.  Κρινάκι μας για πες μας γιατί όλη μέρα έχεις το βλέμμα σου στραμμένο κατά τα σπίτια; σου αρέσουν τόσο πολύ; Τότε το κρινάκι τους εξομολογήθηκε τον έρωτά του. Ερωτεύτηκα ένα πολύ όμορφο ροζ τριανταφυλλάκι, τους είπε και βρίσκεται πάνω σε εκείνο το ανθισμένο μπαλκόνι.  Τότε απορημένα τα θαμνάκια  του είπαν, μα αυτό δεν είναι σωστό. Τι δεν είναι σωστό; ρώτησε το κρινάκι. Να ερωτευτείς κάποια που δεν είναι από το δικό σου είδος, είπε το ένα θαμνάκι.  Άσε που θα σε τρυπήσει μόλις πας να το αγκαλιάσεις και θα πληγωθείς, πετάχτηκε και συμπλήρωσε το άλλο.  Και έπειτα πως θα πας κοντά της αφού τα πόδια σου είναι ριζωμένα στη γη; Όλα γίνονται όταν το θελήσει κάποιος είπε  θυμωμένο το κρινάκι, που αμέσως υπερασπίστηκε τον έρωτά του. Οι θάμνοι τότε ψιθύριζαν από πίσω του, μα τι παράξενος που είναι αυτός ο κρίνος δεν έχει καθόλου μυαλό.

Περνούσαν έτσι οι μέρες και το κρινάκι όλο και πιο πολύ ερωτευόταν το ροζ τριανταφυλλάκι του. Καθόταν ώρες αμίλητο και σκεφτικό, μα μιλούσε μόνο σε μια μελισσούλα που ερχόταν κάθε μέρα για να πάρει το νέκταρ  από το κρινάκι. Ένα αγριάγκαθο μάλιστα παρατήρησε ότι μιλούσαν αρκετή ώρα πριν να πάρει το νέκταρ η μελισσούλα και ότι μετά την επίσκεψη ήταν πολύ χαρούμενος ο κρίνος. Εεε κρίνε του φώναξε μια μέρα το περίεργο αγριάγκαθο, τι θέλεις ; αποκρίθηκε το κρινάκι. Να σε ρωτήσω τι λέτε κάθε μέρα με την μελισσούλα και είσαι χαρούμενος κάθε φορά που σου μιλάει; Τίποτα που να σε ενδιαφέρει είπε τότε το κρινάκι και γύρισε πάλι το κεφάλι του στο συνηθισμένη κατεύθυνση.

Το κρινάκι τώρα σκεφτόταν από μέσα του και έλεγε χαμηλόφωνα να μην τον ακούσει κανείς, σιγά να μην σας ξαναπώ τα μυστικά μου. Η μελισσούλα βλέπετε ήταν ο αγγελιοφόρος του ερωτευμένου κρίνου και του ροζ τριαντάφυλλου. Κάθε μέρα ερχόταν και με ένα μήνυμα από την αγαπημένη του. Το κρινάκι περίμενε πως και πως αυτή την ώρα. Έπειτα έπινε το νέκταρ η μελισσούλα και έφευγε. Όμως καθώς έφερνε το μήνυμα από το τριανταφυλλάκι προς τον αγαπημένο της, η μυρωδιά της έμενε στα ποδαράκια της μελισσούλας και κάθε φορά που προσγειωνόταν στο κρινάκι του μετέφερε την μυρωδιά της. Το κρινάκι και με κλειστά μάτια θα ξεχώριζε αυτό το θεσπέσιο άρωμα της αγαπημένης του. Το ίδιο βέβαια γινόταν και με το κρινάκι προς το τριανταφυλλάκι.

Έτσι περνούσαν οι ήμερες για τα δυο ερωτευμένα λουλουδάκια. Ένα πρωινό καθώς το τριανταφυλλάκι τέντωνε το κεφαλάκι της για να κοιτάξει τον αγαπημένο της ακούει μια φωνή να της λέει, ωραίο κρινάκι αυτό εκεί κάτω ε; Γυρίζει το τριανταφυλλάκι και βλέπει μια κίτρινη μαργαρίτα που είχε φυτρώσει σε μια γλάστρα δίπλα της. Για ποιό κρινάκι μιλάς; την ρώτησε. Μα για αυτό που κοιτάς και εσύ κάθε μέρα. Πριν λίγες μέρες που ήμουν μικρότερη δεν μπορούσα να δω τι έβλεπες,  μα σήμερα που ψήλωσα περισσότερο το είδα. Να μου κάνεις την χάρη και να μην κοιτάς το κρινάκι μου είπε το ροζ τριανταφυλλάκι φανερά ενοχλημένο. Φαίνεται το συναίσθημα της ζήλιας το έχουν και τα λουλούδια. Υπάρχουν τόσα άλλα λουλούδια να κοιτάξεις, το κρινάκι είναι ο αγαπημένος μου ξαναείπε στην μαργαρίτα. Μα δεν είπα κάτι κακό, απλά σου λέω ότι είναι πολύ όμορφο κρινάκι. Είναι είπε το τριανταφυλλάκι καμαρωτά και είμαι χαρούμενη που με αγαπάει τόσο πολύ. Η μαργαριτούλα χαμογέλασε, σαν να της έλεγε το ξέρω δικό σου είναι μην ανησυχείς.

Ήταν παραμονή της Παναγιάς και όλα τα λουλούδια είχαν ανθίσει, το κρινάκι μας ξύπνησε πρώτο από όλα μα σήμερα ήταν λίγο ανήσυχο κάτι το βασάνιζε. Γύρισε να κοιτάξει την αγαπημένη του για να πάρει λίγο κουράγιο, μα ξαφνικά έβγαλε μια δυνατή φωνή. Ωχ που είναι η αγαπημένη μου; έχει γούστο να βγει το όνειρο που έβλεπα σήμερα σε κακό. Ο θάμνος που στεκόταν δίπλα του, άκουσε την κραυγή απελπισίας του και τον μονόλογο που έκανε και τον ρώτησε με φανερή ανησυχία, τι σου συμβαίνει κρινάκι μου; Σήμερα είδα ένα κακό όνειρο και φοβάμαι πολύ, ξύπνησα με ένα κακό προαίσθημα ότι κάτι κακό θα μας συμβεί και τώρα γύρισα να δω το τριανταφυλλάκι μου και δεν είναι εκεί. Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ είπε και τα μάτια του άρχισαν να τρέχουν. Για πες μου το όνειρο σου μήπως και μπορώ να στο εξηγήσω του είπε τότε ο θάμνος.

Να, έβλεπα ότι ήμουν σε ένα μεγάλο κάμπο και δίπλα μου ακριβώς στεκόταν η αγαπημένη μου. Μιλούσαμε για πολλές ώρες μα ξαφνικά σκοτείνιασε ο τόπος και την έχασα. Έπειτα από λίγη ώρα είδα ότι άναψαν  όλα τα φώτα και κάναμε μια λαμπρή τελετή γάμου με το τριανταφυλλάκι μου. Μα αυτό είναι καλό όνειρο θα πει πως θα την ανταμώσεις λέει ο θάμνος και δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του και μάλιστα γρήγορα συμπλήρωσε. Το κρινάκι όμως δεν πείστηκε, τον είχαν ζώσει τα φίδια γιατί είχε εξαφανιστεί το τριανταφυλλάκι του. Κατά το μεσημέρι ακούγεται το γνωστό φτερούγισμα από την μελισσούλα την φίλη του, σήμερα ήρθε λίγο νωρίτερα και αυτό δεν ήταν καλό. Γειά σου φίλε μου λέει το κρινάκι, πές μου πέρασες από εκείνη; είναι καλά; της μίλησες; άρχισε να ρωτάει ασταμάτητα το κρινάκι. Η μελισσούλα δεν μιλούσε κοιτούσε μόνο το κρινάκι με μια βαθιά λύπη στα μάτια της. Μα γιατί δεν μιλάς; φώναξε τότε και η αγωνία του είχε φτάσει στο αποκορύφωμα. Τότε άρχισε να μιλάει η μελισσούλα και να λέει, λυπάμαι για αυτό που θα σου πω μα το ροζ τριανταφυλλάκι σου δεν είναι πουθενά, κάποιος το έκοψε και το πήρε μαζί του. Μια παράξενη σιωπή επικράτησε για αρκετή ώρα κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει, η μελισσούλα πέταξε χωρίς να πει αντίο, ήθελε να αφήσει το κρινάκι μόνο του να ηρεμίσει.

Κατά το σούρουπο ακούστηκαν βήματα δίπλα του, μα το κρινάκι δεν είχε διάθεση ούτε να κάνει τα μάτια του πάνω να δει. Ξαφνικά νιώθει ένα παγωμένο χέρι να τον τραβάει βίαια από την γη και να το κόβει  πονούσε πολύ, μια σκοτοδίνη το κάνει να χάσει τις αισθήσεις του και ίσα που άκουγε τους φίλους του να ψιθυρίζουν πάει το κρινάκι μας το σκότωσαν. Μετά ξύπνησε από κάτι πολύ κρύο, τον είχαν βυθίσει κάπου στο νερό. Μέσα στην παραζάλη και τον πόνο του όμως του ήρθε μια πολύ γνώριμη μυρουδιά. Λες να κάνω τόσο λάθος συλλογίστηκε και άνοιξε τα μάτια του γρήγορα να δει. Η καρδιά του τότε άρχισε να χτυπάει τρελά, δεν πίστευε στα μάτια του, η αγαπημένη του ήταν εκεί δίπλα του και του χαμογελούσε. Μα τι έγινε που βρισκόμαστε; γυρίζει και βλέπει μια μεγάλη εικόνα που είχε μια γυναίκα να κρατάει στην αγκαλιά της ένα παιδί. Έπειτα όλος ο κόσμος φιλούσε την εικόνα και υποκλινόταν μπροστά τους.

Εκείνος και η αγαπημένη του ήταν μπροστά στην εικόνα της γυναίκας με το βρέφος, μα τι γίνεται; λέει γιατί μας χαιρετάει τόσος κόσμος; Δεν ξέρω αγαπημένε μου δεν έχω ταξιδέψει ποτέ έξω από τη γλάστρα μου και δεν γνωρίζω τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εδώ που μας χαιρετάνε με τόση χαρά. Παντού ακουγόταν μια ψαλμωδία και κάποιος με μαύρα ρούχα κρατούσε ένα μεγάλο βιβλίο και τραγουδούσε, πίσω του ένας άλλος μικρότερος με γένια πάλι κρατούσε ένα κίτρινο πράγμα και το κουνούσε και από μέσα έβγαζε καπνό που μύριζε πολύ όμορφα. Για λίγη ώρα τα είχαν χαμένα και οι δύο καθώς δεν ήξεραν τι ήταν όλα αυτά.

Μα σε λίγο  ήρθε στο μυαλό του κρίνου το όνειρο που είδε. Το βρήκα! λέει με  μεγάλη ικανοποίηση  μας παντρεύουν οι άνθρωποι. Το  ροζ τριανταφυλλάκι έλαμψε από χαρά, ήταν τόσο ευτυχισμένη, άπλωσε το φυλλαράκι της με στοργή και αγκάλιασε με τρυφερότητα τον αγαπημένο της. Τώρα πιά το όνειρο τους έγινε πραγματικότητα και δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο αφού παντρεύτηκαν.

Και έτσι για όσες μέρες ζουν τα λουλούδια σε ένα βάζο ήταν σαν να πέρασαν ευτυχισμένα μια ολόκληρη ζωή. Ο έρωτας τους στο δικό τους μυαλό είχε ολοκληρωθεί και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Μύριαμ Κ. Ρόδος