Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Η ΣΟΦΙΑ ΕΜΑΘΕ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΚΑΡΚΙΝΟ

Η Σοφία, μια γυναίκα γύρω στα εξήντα πέντε, ψηλή, ξερακιανή  με μεγάλα εκφραστικά μάτια. Ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα, νοικοκυρά με δύο παιδιά, που όμως έμενε μόνη της, γιατί ήταν χωρισμένη, αρκετά χρόνια. Δούλευε σκληρά, για να έχουν τα παιδιά της ένα καλύτερο μέλλον, και ποτέ δεν παραπονέθηκε γιαυτό. Αυτά, μεγάλωναν με πολύ αγάπη από την μαμά τους, που έκανε ότι μπορούσε, για να μην τους λείψει τίποτα. Η Σοφία, έκανε δυο δουλειές τελευταία, για να μπορέσει να σπουδάσει την κόρη της, ώστε να έχει μια καλύτερη ζωή. Ο πατέρας των παιδιών, είχε εξαφανιστεί και δεν ήξεραν καν που βρίσκεται. Είχε να δώσει σημεία ζωής, τουλάχιστον δέκα χρόνια.

Κάποια μέρα, η Σοφία αισθάνθηκε αδιαθεσία, ζαλιζόταν πολύ και της είχαν κοπεί τα πόδια, δεν μπορούσε να δουλέψει. Κάθισε για λίγο να ξεκουραστεί. Γιατί νόμισε, πως ήταν από την πολύ δουλειά. Η ζαλάδα όμως, συνεχιζόταν για πολλές μέρες και δεν είχε όρεξη, ούτε για φαγητό. Περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες και άρχισε να χάνει κιλά. Η εργοδότρια της που το είχε προσέξει, την πλησιάζει μια μέρα και της λέει, Σοφία μου τι έχεις; είσαι άρρωστη; Εκείνη φοβούμενη μήπως χάσει την δουλειά, της έδωσε αρνητική απάντηση. Όχι καλά είμαι, απλά κουράζομαι με την δεύτερη δουλειά. Μια μέρα, καθώς καθάριζε το μαγαζί με τα ρούχα που δούλευε, έπεσε λιπόθυμη. Ο καταστηματάρχης τότε, έτρεξε κοντά της να την βοηθήσει. Η Σοφία όμως, δεν συνερχόταν και έτσι ειδοποίησε το ασθενοφόρο, να έρθει να την πάρει.

Δεύτερη ημέρα και η Σοφία, ήταν ακόμα στο νοσοκομείο, δεν την άφησαν να βγει και τις έκαναν ένα σωρό εξετάσεις. Τα παιδιά της, δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε στην μητέρα τους. Το ένα ήταν στο εξωτερικό για σπουδές και το άλλο φαντάρος. Εκείνη διαμαρτυρόταν και φώναζε να την αφήσουν να φύγει, μην τυχών και χάσει την δουλειά της. Δέκα το πρωί της τρίτης μέρας της στο νοσοκομείο και μετά από σχολαστικές εξετάσεις, περνάνε οι γιατροί επίσκεψη και φτάνουν στο κρεβάτι της Σοφίας. Καλημέρα της λέει, ο μεγαλύτερος σε ηλικία γιατρός. Καλημέρα απαντάει εκείνη, που ήταν έτοιμη να διαμαρτυρηθεί, για την παραμονή της μέσα στο νοσοκομείο. Όμως ξαφνικά σταμάτησε, γιατί διέκρινε το επίμονο βλέμμα του γιατρού και κάτι δεν της άρεσε. Πως νιώθεις σήμερα κυρία Σοφία; την ρώτησε ένας νεότερος γιατρός. Ήταν αυτός, που την επισκεπτόταν κάθε πρωί και της έδινε οδηγίες, για τις εξετάσεις που θα έπρεπε να κάνει. Καλύτερα γιατρέ μου, να μου πέρασε η ζαλάδα, αφήστε με να γυρίσω στην δουλειά μου, είπε με τρεμάμενη φωνή. Γιατί κατά βάθος κάτι την τρόμαζε. Ακούστε κυρία Σοφία, είπε τότε ο μεγάλος γιατρός, οι εξετάσεις σου δεν είναι καθαρές, κάτι μας δείχνει στην μήτρα και πρέπει να σε εξετάσουμε καλά. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σοφία, σαν άκουσε τα λόγια του γιατρού. Το κατάλαβε από καιρό, ότι κάτι δεν πάει καλά, από τα συμπτώματα, αλλά δεν έδινε ποτέ σημασία. Από πότε έχεις αιμορραγίες; της είπε με κοφτή φωνή πάλι ο γιατρός. Εκείνη κατέβασε τα μάτια της, σαν να ντρεπόταν και ψέλλισε, πριν από πέντε μήνες περίπου. Ο γιατρός κούνησε το κεφάλι, ήθελε να την μαλώσει,  μα την λυπήθηκε στην κατάσταση της. Αλλά  συνέχισε να της λέει, πρέπει να μείνεις μέσα λίγες μέρες ακόμα, ίσως χρειαστεί να κάνεις μια επέμβαση. Η Σοφία, στο άκουσμα της επέμβασης, τρομοκρατήθηκε και έβαλε τα κλάματα.

Ο γιατρός κάθισε στο κρεβάτι, και της έπιασε το χέρι. Μην φοβάσαι, αυτές οι εγχειρήσεις είναι ρουτίνα. Αυτό που έχει σημασία, είναι να κάνουμε γρήγορα την επέμβαση, για να σώσουμε την ζωή σου. Μετά ο γιατρός έκανε λίγα λεπτά παύσης, σαν να προσπαθούσε να της αφήσει χρόνο, να καταλάβει τι συμβαίνει και συνέχισε πάλι να της εξηγεί. Δυστυχώς πάσχεις από καρκίνο της μήτρας. Μα μην φοβάσαι, βιάστηκε να της πει για να την καθησυχάσει, πολλές γυναίκες νόσησαν και βγήκαν νικήτριες. Είναι ακόμα στο αρχικό στάδιο, θα τα καταφέρεις. Η γυναίκα, έμεινε αμίλητη μετά από αυτό το σοκ, δεν ήξερε τι να πει και πως να αντιδράσει. Όταν συνήλθε μετά από λίγα λεπτά, συναίνεσε να γίνει το χειρουργείο, την άλλη εβδομάδα κιόλας.


Η εγχείρηση πήγε πολύ καλά και βρισκόταν στο κρεβάτι της ακόμα κοιμισμένη από την ύπνωση, μα ένιωσε ένα χέρι να της κρατάει το δικό της γεμάτο τρυφερότητα. Άνοιξε τα μάτια της με πολύ κόπο και είδε το προσωπάκι της κόρης της, να της χαμογελάει όλο αγάπη. Η κόρη της έσκυψε και την φίλησε απαλά, σαν να φοβόταν μην την πονέσει. Σε αγαπώ μανούλα, της ψιθύρισε στο αυτί, κοιμήσου να ξεκουραστείς, εγώ θα είμαι πλάι σου να σε προσέχω. Πράγματι, μετά από μερικές μέρες η Σοφία γύρισε σπίτι, φανερά ταλαιπωρημένη αλλά χαρούμενη, που ήρθε σπίτι της ξανά.


Έπειτα από λίγες εβδομάδες άρχισε ένα κύκλο από χημειοθεραπείες. Ήταν αναγκαίες και πάλι δεν διαμαρτυρήθηκε, στο πλευρό της ήταν πάντα η κορούλα της που της έδινε κουράγιο. Όταν πέρασε και το στάδιο με τις θεραπείες άρχισε να νιώθει πια καλά και να στέκεται στα πόδια της. Είχε βάλει πείσμα, να νικήσει τον καρκίνο και να είναι πάλι η μάνα που μπορεί να στηρίξει τα παιδιά της.

Η Αλίκη όμως η κορούλα της, δεν την άφησε να ξαναπάει στην δουλειά. Έπιασε η ίδια δουλειά ενώ παράλληλα σπούδαζε και τα κατάφερνε μια χαρά. Όταν απολύθηκε και ο γιος της ο Αλέκος, τότε έγιναν ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα. Γιατί στρώθηκε και αυτός στην δουλειά, για να μην λείψει πια τίποτα από το σπιτικό τους. Πέρασαν έξι χρόνια από την δύσκολη εκείνη ημέρα της εγχείρησης και όλα πήγαιναν μια χαρά.

Παραμονή πρωτοχρονιάς μαζεύτηκαν όλοι στο σπίτι, για να γιορτάσουν τον καινούριο χρόνο. Η κυρία Σοφία, από νωρίς έκανε του κόσμου τις ετοιμασίες. Το σπίτι ήταν στολισμένο γιορτινά και εκείνη ήταν τόσο χαρούμενη, που δεν σταμάτησε, λεπτό να τραγουδάει τα κάλαντα. Όταν επιτέλους τέλειωσε τις ετοιμασίες, χτύπησε η πόρτα, τα μάτια της φωτίστηκαν, περίμενε με μεγάλη λαχτάρα να σφίξει στην αγκαλιά της την μικρή Σοφούλα. Γιαγιά, γιαγιά, φώναξε η μικρή Σοφία. Μόλις άνοιξε την πόρτα η γιαγιά, έτρεξε αμέσως κοντά της, να απολαύσει την στοργική αγκαλιά της. Να τα πούμε; είπε και ο γιος της που στεκόταν στην πόρτα μαζί με την γυναίκα του. Περάστε μέσα παιδιά μου, είπε και δεν σταμάτησε λεπτό να χαμογελάει. Σε λίγο ήρθε και η κόρη της με τον αρραβωνιαστικό της. 

Το σπίτι γέμισε από χαρούμενες φωνές και οι μυρωδιές από τα νόστιμα φαγητά και την εξαιρετική βασιλόπιτα, μαρτυρούσαν την απόλυτη ευτυχία, που θέλει κάθε άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο. Η κυρία Σοφία, βγήκε νικήτρια, από αυτή την μεγάλη περιπέτεια του καρκίνου. Ναι τον νίκησε, γιατί είχε μεγάλο πείσμα και αγάπη για τα παιδιά και την ζωή. Γιαυτό, τον κάθε χρόνο, τον γιόρταζαν με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη στο Θεό.

Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να βγαίνουν νικητές και να απολαμβάνουν την οικογενειακή θαλπωρή των αγαπημένων τους προσώπων, που τόσο πολύ αγαπούν, και τους θέλουν κοντά τους. 

Καλή χρονιά, με υγεία πάνω από όλα και ευτυχία.

Μύριαμ Κ. Ρόδος