Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Οι άνθρωποι έχουν παράπονο από τον Θεό

Οι άνθρωποι έχουν παράπονο από τον Θεό, συνέχεια διαμαρτύρονται για τα κακά δεινά της χώρας τους ή για τις συμφορές, αρρώστιες και διάφορα άλλα προβλήματα. Κάθε μέρα βαρυγκομούν και λένε, μα τι κάνει ο Θεός; που είναι και δεν μας βοηθάει; Κανείς όμως δεν σκέφτηκε, πως και ο Θεός έχει παράπονα με τους ανθρώπους. Γιατί τον ξέχασαν και αν τον θυμηθούν, είναι μόνο για να του ζητήσουν κάποια χάρη. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, της υπερκατανάλωσης και τις πολυτέλειας, τον ξέχασαν εντελώς. Κανείς δεν πήγαινε στην εκκλησία, μόνο λίγα άτομα μετρημένα στα δάχτυλα και κανείς δεν προσεύχεται, όπως θα έπρεπε. Αντί γιαυτό έμαθαν τις βλαστήμιες και τον έξαλλο ρυθμό της ζωής.

Μάλιστα κάποιοι τον απαρνήθηκαν τελείως και λένε πως δεν υπάρχει και πως είμαστε δημιούργημα της φύσης ή των εξωγήινων. Που είναι η λυτή ζωή που μας έδειξε πως πρέπει να ακολουθούμε; που είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας; και που είναι η ευλάβεια και η μετάνοια στην κάθε αμαρτία; Έτσι μας δίδαξε πως πρέπει να βαδίζουμε ο Χριστός; Η αμαρτία ρέει σαν ένας τεράστιος χείμαρρος, έτοιμος να πνίξει κάθε ζωή που υπάρχει στην γη και αυτό από απερισκεψία, υπερηφάνεια και αλαζονεία του ανθρώπου. Η απληστία νίκησε τους ανθρώπους και το βλέπουμε καθημερινά. Τα έθνη θέλουν επέκταση στα σύνορα τους και σκοτώνουν χιλιάδες ψυχές, χωρίς να τις υπολογίζουν. Άνθρωποι βρώμικοι, κατασπαράζουν τις σάρκες των παιδιών, για να ικανοποιήσουν τις βρώμικες ορέξεις τους και δεν υπάρχει κανείς να τους σταματήσει. Μια αγέλη από κτήνη πλημμύρισε τον πλανήτη μας και βρωμοκοπάει δυσωδία, τέτοια που δεν μπορείς ούτε να ανασάνεις. Παντού βρωμιά, και έρχονται να ζητήσουν και τα ρέστα από τον Θεό.

Ρώτησε κανείς όμως, ο Θεός πόσα παράπονα έχει από τους ανθρώπους; Μάλλον όχι γιατί αυτό δεν βολεύει, ξέρουν ήδη την απάντηση του. Πως ζητάει κάποιος βοήθεια από τον Πανάγαθο, αφού ποτέ πριν δεν τον αναζήτησε, ούτε τον ευχαρίστησε για τα αγαθά που έχει. Μα το σπουδαιότερο κανείς δεν ακολουθεί τα χνάρια που άφησε εκείνος, στέλνοντας τον μονάκριβο υιό του για θυσία, των δικών μας αμαρτιών. Λείπει η αγάπη από τον κόσμο, το σημαντικότερο πράγμα που μας δίδαξε. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αγαπάει κάποιος, αν στο κεφάλι του έχει την απληστία,  την βρωμιά και το εγώ.

Ας ζυγίσουμε λοιπόν τα πράγματα, και να δούμε ποιος θα έπρεπε να έχει παράπονο και ποιος θα πρέπει να αλλάξει ζωή. 

Ίσως αν προσπαθήσουν οι άνθρωποι περισσότερο,  να καταφέρουν να έλθει στη γη και πάλι η ειρήνη  η αγάπη, και το χέρι του Θεού, που θα αγκαλιάσει ξανά τον άνθρωπο με την ίδια αγάπη.

Μύριαμ Κ. Ρόδος


2 σχόλια:

aetospeyky είπε...

https://www.impantokratoros.gr/anthropos-theanthropos.el.aspx

aetospeyky είπε...

Θα ρωτήσει κάποιος: και ή αγάπη των γονέων προς τα τέκνα; Και ή αγάπη του συζύγου προς την σύ­ζυγο; Και ή αγάπη του ανθρώπου προς την πατρίδα; Δεν είναι και αυτά αγάπη; Τα ονομάζουμε βέβαια όλα αυτά αγάπη άλλα είναι άραγε έτσι; Όλα αυτά δεν έ­χουν ίχνος αγάπης εάν δεν είναι ο Χριστός η δύναμη εκείνη μέσα από την οποία αγαπάμε. Αν ό πατέρας δεν αγαπά τα τέκνα του με την αγάπη του Χριστού, αν δεν τα παιδαγωγεί στο αγαθό, αν δεν τα οδηγεί στον ί­σιο δρόμο, αν δεν τα διδάσκει να σωθούν από την α­μαρτία, παρά μονάχα τα χαϊδεύει και τα κολακεύει, τότε τα μισεί και τα φονεύει. Αν πάλι, ό σύζυγος αγα­πά την σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ό φονιάς της. Έτσι συμβαίνει με κάθε γήινη, σαρκική αγάπη.-ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ.