Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Τέρμα τα ανέκδοτα με τον Τοτό

Ο Τοτός πέθανε και την θέση του πήρε επάξια ο Έλληνας, που ήταν πολύ καλύτερος του. Το γιατί πήρε την θέση του, θα σας πω το παρακάτω ανέκδοτο και θα καταλάβετε και εσείς. Ήταν ένας Έλληνας που δυστυχούσε από πεινά, φτώχια και μιζέρια. Αποφάσισε λοιπόν να πάει στον πρωθυπουργό και να του διαμαρτυρηθεί. Άρχοντα μου, τα παιδιά μου πεινάνε, δεν έχω χρήματα να τα ντύσω, να τα ταΐσω και να τα στείλω στο σχολείο. Να κοίτα σήμερα έσπασα έναν κουμπαρά, δέκα χρονών, και βρήκα μόνο είκοσι ευρώ. Αυτά είναι όλο μου το βιος.

 Ο πρωθυπουργός τον άκουσε προσεκτικά, έξυσε την γενειάδα του και αφού σκέφτηκε τάχα μου για λίγο, του είπε. Πάρε αυτό το κουπόνι των 10 ευρώ να πας να αγοράσεις τρόφιμα. Από εδώ και στο εξής, κάθε δύο μήνες, θα λαμβάνεις αυτό το κουπόνι. Όσο για την ένδυση και τη μόρφωση των παιδιών σου, στο μέλλον ΘΑ τα έχεις και αυτά. Προς το παρόν, επειδή έχουμε  πολλά μνημόνια, κανε λίγο υπομονή και δώσε μου τα είκοσι ευρώ, για να τα ενισχύσουμε και να ξεχρεωθούμε. Αμέσως ο Έλληνας δίχως δεύτερη κουβέντα, του έδωσε με ευχαρίστηση το εικοσάρικο.  Χάρηκε τόσο πολύ με τα ψίχουλα και τις κίβδηλες υποσχέσεις, που έπεσε στα γόνατα και φίλησε τα ποδιά του πρωθυπουργού. 

Και έτσι έφυγε πολύ ευχαριστημένος από το μέγαρο του, παίρνοντας μαζί, το κουπόνι και ένα σάκο όνειρα. Μάλιστα όπου πήγαινε, έμπλεκε χρυσοστέφανο του πρωθυπουργού και έλεγε πως ήταν, ο πιο κάλος άνθρωπος του κόσμου. Ο πρωθυπουργός, ακόμα γελάει με την αφέλεια του Έλληνα και την διηγείται στους ξένους υπουργούς και πρωθυπουργούς, με καμάρι. Όπως καταλαβαίνετε ο Τοτός δεν μας χρειάζεται πια. Έπειτα από αυτό το συμβάν, αυτοκτόνησε. Γιατί δεν άντεξε τον ανταγωνισμό του Έλληνα.

Εμένα προσωπικά μου άρεσε ο Τοτός, γιατί με τις γκάφες του, μας έβγαζε γέλιο. Ενώ ο Έλληνας, με νευριάζει πάρα πολύ, και με κάνει να θυμώνω, με την τόση βλακεία του. 

Μύριαμ Κ. Ρόδος 

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Οι άνθρωποι έχουν παράπονο από τον Θεό

Οι άνθρωποι έχουν παράπονο από τον Θεό, συνέχεια διαμαρτύρονται για τα κακά δεινά της χώρας τους ή για τις συμφορές, αρρώστιες και διάφορα άλλα προβλήματα. Κάθε μέρα βαρυγκομούν και λένε, μα τι κάνει ο Θεός; που είναι και δεν μας βοηθάει; Κανείς όμως δεν σκέφτηκε, πως και ο Θεός έχει παράπονα με τους ανθρώπους. Γιατί τον ξέχασαν και αν τον θυμηθούν, είναι μόνο για να του ζητήσουν κάποια χάρη. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, της υπερκατανάλωσης και τις πολυτέλειας, τον ξέχασαν εντελώς. Κανείς δεν πήγαινε στην εκκλησία, μόνο λίγα άτομα μετρημένα στα δάχτυλα και κανείς δεν προσεύχεται, όπως θα έπρεπε. Αντί γιαυτό έμαθαν τις βλαστήμιες και τον έξαλλο ρυθμό της ζωής.

Μάλιστα κάποιοι τον απαρνήθηκαν τελείως και λένε πως δεν υπάρχει και πως είμαστε δημιούργημα της φύσης ή των εξωγήινων. Που είναι η λυτή ζωή που μας έδειξε πως πρέπει να ακολουθούμε; που είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας; και που είναι η ευλάβεια και η μετάνοια στην κάθε αμαρτία; Έτσι μας δίδαξε πως πρέπει να βαδίζουμε ο Χριστός; Η αμαρτία ρέει σαν ένας τεράστιος χείμαρρος, έτοιμος να πνίξει κάθε ζωή που υπάρχει στην γη και αυτό από απερισκεψία, υπερηφάνεια και αλαζονεία του ανθρώπου. Η απληστία νίκησε τους ανθρώπους και το βλέπουμε καθημερινά. Τα έθνη θέλουν επέκταση στα σύνορα τους και σκοτώνουν χιλιάδες ψυχές, χωρίς να τις υπολογίζουν. Άνθρωποι βρώμικοι, κατασπαράζουν τις σάρκες των παιδιών, για να ικανοποιήσουν τις βρώμικες ορέξεις τους και δεν υπάρχει κανείς να τους σταματήσει. Μια αγέλη από κτήνη πλημμύρισε τον πλανήτη μας και βρωμοκοπάει δυσωδία, τέτοια που δεν μπορείς ούτε να ανασάνεις. Παντού βρωμιά, και έρχονται να ζητήσουν και τα ρέστα από τον Θεό.

Ρώτησε κανείς όμως, ο Θεός πόσα παράπονα έχει από τους ανθρώπους; Μάλλον όχι γιατί αυτό δεν βολεύει, ξέρουν ήδη την απάντηση του. Πως ζητάει κάποιος βοήθεια από τον Πανάγαθο, αφού ποτέ πριν δεν τον αναζήτησε, ούτε τον ευχαρίστησε για τα αγαθά που έχει. Μα το σπουδαιότερο κανείς δεν ακολουθεί τα χνάρια που άφησε εκείνος, στέλνοντας τον μονάκριβο υιό του για θυσία, των δικών μας αμαρτιών. Λείπει η αγάπη από τον κόσμο, το σημαντικότερο πράγμα που μας δίδαξε. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αγαπάει κάποιος, αν στο κεφάλι του έχει την απληστία,  την βρωμιά και το εγώ.

Ας ζυγίσουμε λοιπόν τα πράγματα, και να δούμε ποιος θα έπρεπε να έχει παράπονο και ποιος θα πρέπει να αλλάξει ζωή. 

Ίσως αν προσπαθήσουν οι άνθρωποι περισσότερο,  να καταφέρουν να έλθει στη γη και πάλι η ειρήνη  η αγάπη, και το χέρι του Θεού, που θα αγκαλιάσει ξανά τον άνθρωπο με την ίδια αγάπη.

Μύριαμ Κ. Ρόδος