Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Ο θλιμμένος πρίγκηπας και τα ξωτικά (β) μέρος

Μια φορά και έναν καιρό που λέτε, ήταν ένας ευγενικός πρίγκιπας που τον ζήλευαν όλοι, επειδή δεν μπορούσαν να του μοιάσουν. Όπως διαβάσαμε και στο προηγούμενο παραμυθάκι μας, μετά από ταλαιπωρία και βάσανα βρέθηκε τελικά νεκρός. Ο κόσμος θύμωσε και άρχισε να αναζητάει την αλήθεια. Οι τσιφλικάδες τότε, έπρεπε να δώσουν μια καλή απάντηση για να καθησυχάσουν τον κόσμο.  Αλλά ποια απάντηση θα ήταν πιστευτή; 

Μαζεύτηκαν τότε γύρω από ένα τραπέζι, για να κάνουν σύσκεψη. Στα χέρια τους κρατούσαν μαγκούρες και μια άσχημη μυρωδιά πλημμύρισε το δωμάτιο.  Ο  αρχηγός, ένας κακάσχημος κοιλαράς,  άρχισε να ξύνει την καράφλα του με δύναμη, μέχρι που την μάτωσε. Γιατί ήταν φανερά εκνευρισμένος, με την επιμονή του κόσμου, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Είχε βλέπετε εκτεθεί πολύ άσχημα και έπρεπε να καλύψει την όλη υπόθεση. Τότε, φώναξε όλα τα καλικαντζαράκια που ήξερε, και τους είπε. Θέλω να πάτε στον τόπο που βρήκανε τον πρίγκιπα και  να εξαφανίσετε μαγικά, κάθε ίχνος. Τα καλικαντζαράκια έτριψαν με ευχαρίστηση τα χέρια τους. Γιατί τους άρεσαν πολύ να χώνονται σε βρώμικες και ύπουλες δουλειές.

Τράβηξαν λοιπόν εκεί στον τόπο στον τόπο που τους έστειλαν και άρχισαν με την μαγική τους σκούπα να καθαρίζουν τα αίματα. Έβαλαν καινούριο χώμα καθαρό  και καθώς έκαναν τον καθαρισμό της περιοχής, βλέπουν δυο μπουκάλια άδεια ρακί. Τρέχουν γρήγορα τα μαζεύουν, ρουφάνε και τις τελευταίες σταγόνες που είχαν μέσα και μετά τα πήραν σε ένα άλλο δάσος, να τα θάψουν. Τα έθαψαν πολύ καλά και έτσι δεν τα βρήκαν οι άνθρωποι που έψαχναν να βρουν κάποιο στοιχείο. 

Αφού τα έκαναν όλα αυτά πήγαν στον καραφλό αρχηγό χοροπηδώντας, να τους πληρώσει. Ο καραφλός ικανοποιημένος, έβγαλε το σακουλάκι του και μέτρησε τριάκοντα αργύρια και τους τα μοίρασε. Τα καλικαντζαράκια, έφυγαν ευχαριστημένα και πήγαν πάλι στον βρωμερό βάλτο τους να κρυφτούν, μέχρι να τα ξαναφωνάξουν.

Και έτσι πάλι τέλειωσε το παραμυθάκι μας με τα καλικαντζαρακια και τον Ναστραντίν Χοτζα. Και μην με ρωτάτε τι δουλειά έχει ο Χότζας και τα καλικαντζαρακια, έτσι; Γιατί τότε θα πρέπει να ρωτήσετε και που βρήκαν τα μπουκάλια, που τα έκρυψαν, πότε ήπιε, που πήγε το αίμα, πότε έγινε η τομή, πως αφού έγινε σχολαστική έρευνα στην περιοχή, δεν τον είδαν,  (ίσως να ήταν αόρατος). Επίσης τι άγρια ζώα υπάρχουν στην περιοχή, μην είναι λύκοι; μην είναι η κακιά κοκκινοσκουφίτσα; μήπως είναι τα όρνεα τα μεγάλα που κατασπαράζουν επιλεκτικά κάποιο κοκκαλάκι του λαιμού; Γιατί υπάρχουν και τέτοια όρνεα, είναι λίγο προϊστορικά αλλά δεν μας νοιάζει, μια φορά υπάρχουν, μας το είπαν και αυτό. Και  ξέρω, αν ρωτήσετε για όλα αυτά, δεν θα σας δώσουν απαντήσεις, και θα νευριάσετε τον καραφλό αρχηγό. 

Εγώ μόνο το παραμυθάκι με τον πρίγκιπα συνέχισα . Για τα υπόλοιπα ερωτήματα σας, στον Ναστραντίν Χότζα να απευθυνθείτε. Πάντως για όλα αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν, τα καλικαντζαράκια φταίνε παιδιά,  αλήθεια είναι.  Όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι,  αθώοι είναι. Και έτσι τα καλικάντζαράκια μας ζήσανε καλά μέσα στην βρωμιά τους και εμείς αποσβωλομένοι και θυμωμένοι με τις εξελίξεις  χειρότερα. ΑΜΗΝ 
Υ.Σ. για την ώρα τέλειωσε το παραμύθι μας, γιατί ίσως σύντομα να έχουμε συνέχεια.

Μύριαμ Κ. Ρόδος

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπαρχουν λόγια!!!!!! Kiki