Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Έκανε κρύο και εγώ περπατούσα βιαστικά. Τα σύννεφα έμοιαζαν να τρέχουν να κρυφτούν από κάτι και όλο πύκνωναν. Καθώς κοιτούσα τα χρώματα, γιατί αλλά ήταν λεύκα αλλά γκρίζα και αλλά απειλητικά μαύρα σύννεφα, άκουσα  μια φωνή να μου λέει,  τι τα κοιτάς; αυτά  είναι τα όνειρα   και οι ελπίδες σου. Τα λευκά είναι οι όμορφες σκέψεις που κάνεις, τα γκρίζα είναι οι επιθυμίες σου που δεν έγιναν ακόμα και δεν ξέρεις αν θα πραγματοποιηθούν,  τα μαύρα και απειλητικά σύννεφα είναι οι φόβοι σου, γιατί  νομίζεις ότι δεν θα πάνε κάποια πράγματα καλά στην ζωή σου. Έμεινα να τα κοιτάζω λίγη ώρα, αλλά  αυτά έτρεχαν σαν να ήθελαν  να συναντήσουν τον χρόνο.

Νομίζω όμως ότι στο χέρι μου είναι να τα αφήσω να υπάρχουν και να με απειλούν.  Έπειτα καθώς σκεφτόμουν κάποια πράγματα που με τρόμαζαν, μου ήρθε μια γλυκιά σκέψη στο μυαλό.  Η αγαπημένη μου αδελφούλα,  σίγουρα  ήταν στον ουρανό και θα  κοίταζε για να με προστατεύσει.  Μια σταγόνα βροχής έπεσε πάνω  στα μαγούλα μου και ανακατεύτηκε με τα δάκρυα, αυτό με δρόσισε και  με έκανε να νιώσω όμορφα.  Η βροχή τώρα δυνάμωσε, αλλά  έμοιαζε σαν να ήρθε για να εξαγνίσει τους φόβους και τους δισταγμούς μου για την ζωή. Σε λίγο τα σύννεφα χάθηκαν, καθώς γινόταν στάλες και έπεφταν στη γη. Και τότε κατάλαβα, ότι  η βροχούλα είναι ο αγιασμός που εξαγνίζει τις κακές σκέψεις μου. Σκέφτηκα,  ότι θέλω να βλέπω τον ήλιο της ελπίδας να λάμπει, κάθε μέρα για μένα, ακόμα και αν ο καιρός έχει συννεφιά. Γιατί  μέσα στην καρδιά μου θα υπάρχουν μόνο οι ζεστές και φωτεινές ακτίνες του δικού μου ήλιου που θα με ενθαρρύνουν να κοιτάω έναν καθαρό χωρίς μαύρα σύννεφα ουρανό. 

Μύριαμ Κ. Ρόδος

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Που να στεγάσω τα όνειρά μου ,τώρα που χάθηκε το σπίτι της Ελπίδας? Στις δικές σου ωραίες σκέψεις Μύριαμ στα δικά σου όνειρα ,που πάντα πρέπει να τα κυνηγάς και να πιστεύεις ,ότι ένα αόρατο θεικό χέρι, είναι έτοιμο να σε βοηθήσε,αρκεί να έχεις το Θεό μέσα σου! σου τα λέω εγώ, που είμαι μεγάλη και στα εφηβικά μου χρόνια ,περπατούσα με γαλότσες και χωρίς παλτό στα κρύα του χειμώνα! Μα η ελπίδα υπήρχε και η Άνοιξη ήρθε και μαζι με αυτ'α φούντωσαν τα όνειρά μου!Υπομονή γλυκιά μου ,για να αποφύγουμε τα χειρότερα!Ζήσε στο δικό σου όνειρο και μην ακούς κανένα!Θάρθει άσπρη μέρα και για μας!!!!!Φιλιά!

Αγαθή Παπαδοπούλου είπε...

Μύριαμ ψηλά το κεφάλι, γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται για μας! Τα παθιασμένα σλογκαν ,αποβλέπουν αλλού και εγώ το ξέρω καλά! Δικό μου ήταν και το προηγούμενο σχόλιο,μα φαίνεται πως τα έμπλεξα πάλι Φιλιά!

Μύριαμ είπε...

Κ.Αγαθή μου, χωρίς ελπίδα είναι αδύνατον να ζήσει κάποιος, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές εγώ δεν θα πάψω να ονειρεύομαι και να ελπίζω σε ένα κόσμο καλύτερο. Δεν με νοιάζει αν τα όνειρα μου δεν πραγματοποιηθούν σημασία έχει που μπορώ να να ταξιδεύω στο νησί της ελπίδας.

agathipapadopoyloy είπε...

Να ταξιδεύεις γλυκιά μου και να ελπίζει,να πιστεύεις ότι κάποια στιγμή όλα θα γίνουν όπως τα επιθυμείς! Εγώ πολύ μικρή, νόμιζα πως θα αλλάξω τον κόσμο και πάντα φανταζόμουν ,ότι με ακολουθούσε ένας άγγελοςη μ'έβλεπε από τον ουρανό! και όσο αργούσαν τα όνειρά μου τόσο εγώ μετρούσα τ'αστερια στον ουρανό? Έχεις διαβάσει το ποίημά μου ,<>Απλά να προσέχεις και να έχεις υγεία!