Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Η ΚΟΥΚΛΑ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ

Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε σε μια πόλη ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε κούκλες. Κάθε μέρα οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί, συσκεύαζαν πολλές  και τις έστελναν σε διάφορες πόλεις για να πουληθούν. Υπήρχαν κάτι καλούπια, που έμπαιναν μέσα οι κούκλες και από εκεί, τις έβαζαν σε διάφορα μηχανήματα, για να τελειοποιηθούν. Οι κούκλες ήταν όλες όμορφες, με διάφορα χρώματα μαλλιών. Όταν ήταν έτοιμες, τις έντυναν με  ρουχαλάκια και μετά τις έβαζαν σε κάτι ωραία κουτιά, με ζελατίνες. Μια μέρα, καθώς γινόταν η ίδια διαδικασία, στην τελευταία κούκλα δεν έφτασε το μαλλί.  Όπως τις έφτιαχναν και τις συσκεύαζαν, έφτασε στα χέρια του εργάτη η καραφλή κούκλα. Μόλις την είδε σκέφτηκε, τι να κάνω τώρα;  Αν την πετάξω, πρέπει να  πληρώσω στο αφεντικό μου την ζημιά που έκανα, γιατί δικό μου ήταν το λάθος, δεν υπολόγισα σωστά το μαλλί που έβαλα στα μηχανήματα. Καθώς σκεφτόταν τι να έκανε, του ήρθε μια ιδέα.  Θα την συσκευάσω έτσι και αν μου που τίποτα θα πω ότι έτσι είναι το μοντέλο.

Την έβαλε λοιπόν σε μια ωραία ζελατίνα και την έστειλε μαζί με άλλες σε ένα μαγαζί για να της πουλήσουν. Η κούκλα αυτή, είχε ένα περίεργο θλιμμένο ύφος, δεν ήταν σαν τις άλλες χαμογελαστή. Το αφεντικό του καταστήματος όταν την είδε, την έβαλε σε άλλο ράφι με κάτι ξεχασμένα φτηνά παιχνίδια. Η κούκλα ήταν τώρα μόνη της και ήταν πιο θλιμμένη από ποτέ.  Μια μέρα, μπήκε στο κατάστημα ένα πολύ χαρούμενο κοριτσάκι. Η μητέρα της που της κρατούσε το χέρι της είπε, διάλεξε  όποια  κουκλίτσα θέλεις Τόνια μου, για να σου κάνω δώρο για τα γενέθλια σου. H Τόνια έκανε μια βόλτα στα ράφια με τα παιχνίδια, έδειχνε να μην την εντυπωσιάζει καμιά, ώσπου το μάτι της έπεσε στην καραφλή κούκλα. Μα γιατί είναι μόνη της αυτή η κούκλα; πολύ λυπημένη την βλέπω σκέφτηκε  και τότε άπλωσε το χέρι και την πήρε στα δυο χεράκια της. Να μαμά, αυτή θέλω, είπε και την έσφιξε πάνω της στοργικά. Η μαμά της την κοίταξε λίγο περίεργα.  Μα παιδί μου, τόσες ωραίες κούκλες έχει, αυτήν διάλεξες; Η μικρή τότε της απάντησε, ναι αυτήν θέλω οι άλλες κούκλες μοιάζουν όλες μεταξύ τους και είναι σαν αυτές που έχω σπίτι, εμένα αυτή μ'αρεσει, δεν θέλω άλλη. Τι να κάνει η μητέρα της, την αγόρασε. Η Τόνια χαρούμενη την έσφιξε στην αγκαλιά της και της ψιθύρισε, μην στεναχωριέσαι πια, τώρα θα είμαστε μαζί συνέχεια και δεν θα είσαι μόνη σου.

Πέρασαν πολλοί μήνες, από τότε που αγόρασε την κούκλα, η Τόνια όλη μέρα έπαιζε με την λυπημένη κουκλίτσα. Την έντυνε, την τάιζε με ένα μπιμπερό που είχε και δεν σταματούσε να της μιλάει για τα πάντα. Εκείνη όμως, πάντα ήταν θλιμμένη.  Ένα πρωί  η Τόνια αρρώστησε, έκανε πολύ πυρετό και  δεν έπεφτε.  Έφεραν τον γιατρό σπίτι και εκείνος αφού την εξέτασε προσεκτικά  είπε, πρέπει να κάνει μια σειρά εξετάσεων, βλέπω κάτι που με ανησυχεί. Οι γονείς του κοριτσιού, άρχισαν αμέσως να την τρέχουν εκεί που έπρεπε για να κάνει τις εξετάσεις. Όταν βγήκαν όλες οι εξετάσεις, διαγνώστηκε ότι η μικρή Τόνια πάσχει από καρκίνο. Η είδηση του κακού μαντάτου, έπεσε σαν κεραυνός μέσα στο σπίτι, όλοι έκλαιγαν κρυφά από το παιδί. Μετά το πρώτο σοκ,  η μητέρα οπλίστηκε με κουράγιο και ξεκίνησε έναν αγώνα, για να σώσει το παιδί της.

Έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο της Γαλλίας για μια επέμβαση. Αξέχαστη ημερομηνία για τους δικούς της, 14/9/11 και έπειτα άρχισε τις χημειοθεραπείες.   Μια επώδυνη διαδικασία για την Τόνια  που τρομαγμένη παραπονιόταν συνέχεια.  Η μικρή παρέα πάντα με την κουκλίτσα της, περνούσε τις δύσκολες ώρες. Τις μιλούσε για το κάθε τι και της έλεγε πως αισθανόταν. Σήμερα έχω πάλι αυτή την ένεση, που μετά μου φέρνει εμετούς και δεν μπορώ να φάω, έλεγε στην κουκλίτσα και έδειχνε κουρασμένη και εξαντλημένη. Μια μέρα άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά της, στην αρχή έκλαιγε πολύ, αλλά μετά της ήρθε μια ιδέα, να βάλω στην κούκλα μου τα δικά μου μαλλιά, τουλάχιστον αυτή να μην είναι καραφλή. Και άρχισε να της κολλάει όλες τις τρίχες που τις έπεφταν. Τότε η κούκλα από λυπημένη που ήταν, άρχισε να παίρνει ένα χαρούμενο ύφος, που το πρόσεξε αμέσως η μικρή. Κουκλίτσα μου αυτή ήταν η λύπη σου; τα μαλλιά; Η κούκλα που ζωντάνεψε μόλις μπήκε η πρώτη τρίχα στο κεφάλι της, άρχισε να μιλάει με την Τόνια, μα μόλις ερχόταν κανένας γινόταν πάλι μια συνηθισμένη κούκλα.

Τόνια μου όταν κοιμάσαι, έρχεται ο καλός σου άγγελος και σε χαϊδεύει, μου είπε μάλιστα να σου πω να μην φοβάσαι και όλα θα πάνε καλά. Αλήθεια; ρωτούσε το κοριτσάκι την κουκλίτσα της και φαίνεται να έπαιρνε πολύ κουράγιο από τα λόγια της. Ναι της απαντούσε εκείνη, θα δεις μετά κάτι ωραία μαλλιά που θα ξαναφυτρώσουν.  Έρχεται κάθε βράδυ  και σε ραντίζει με ένα μαγικό υγρό για να σε κάνει καλά. Από την ημέρα εκείνη που της μίλησε η κουκλίτσα, η Τόνια έπαψε να φοβάται και τα αντιμετώπιζε όλα γενναία χωρίς παράπονο. Η μητέρα της που είδε αυτή την αλλαγή, δεν καταλάβαινε τι έγινε ξαφνικά, όμως ήταν πιο αισιόδοξη ότι η κορούλα της θα γινόταν καλά. Ο καρκίνος μισεί θανάσιμα και φοβάται, την αισιοδοξία, την δύναμη και το κουράγιο. Η μικρή χάρη στην κούκλα και το    μικρό μυστικό για τον άγγελο, βρήκε ξανά το κουράγιο και το χαμόγελο. Τώρα ήξερε, είχε το  το όπλο να πολεμήσει τον καρκίνο.  Η κούκλα της είπε καθαρά, η αρρώστια σου, θέλει να της κάνεις  επίθεση κατά μέτωπο χωρίς φόβο, γιαυτό και σε ραντίζει το αγγελάκι να πάρεις δύναμη και έτσι θα γίνεις καλά.  Ο καρκίνος όταν είδε την μικρή Τόνια να αγωνίζεται και να χαμογελά, άρχισε να τρέπεται σε φυγή, το κοριτσάκι  τον ξεφορτώθηκε επιτέλους.

Σε λίγο καιρό άρχισαν να βγαίνουν τα μαλλάκια της και είχαν γυρίσει σπίτι. Ξέρεις τι πρόσεξα σήμερα; είπε η Τόνια στην κούκλα της. Τι; ρώτησε εκείνη, μοιάζουμε τώρα με τα μαλλιά, ξανθιά εσύ, ξανθιά και εγώ και τότε άρχισαν να γελάνε πολύ   οι δυο τους. Ήταν φανερό ότι πέρασαν τα δύσκολα και ποτέ δεν θα ερχόταν πίσω. Μια μέρα ρώτησε πάλι την κούκλα το κοριτσάκι, ο άγγελός μου δεν ξαναφάνηκε από τότε; η κούκλα γύρισε το κεφάλι από την άλλη μεριά για να μην την δει η Τόνια  και έσκασε ένα γελάκι πονηρό. Όχι, δεν τον είδα από τότε Τόνια μου.  Φαίνεται πως έρχεται μόνο όταν τον έχουν ανάγκη και εσύ δεν έχεις πια. Πέρασαν τα χρόνια και η Τόνια έγινε μια όμορφη δεσποινίδα, τίποτα δεν θύμιζε ότι αυτό το κορίτσι,  πέρασε κάποτε τέτοια δοκιμασία.  Και έτσι η Τόνια έζησε καλά   και εμείς καλύτερα.
Μύριαμ Κ. Ρόδος 

11 σχόλια:

Μύριαμ είπε...

Αυτό το παραμύθι είναι ένα μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν αυτή την ασθένεια. Οπλιστείτε με θάρρος και μην φοβάστε, το καλύτερο φάρμακο είναι η δύναμη που πηγάζει από μέσα σας και η αισιοδοξία. Όταν πιστέψετε ότι θα τον νικήσετε τότε να είστε σίγουροι πως θα βγείτε νικητές.Ο καρκίνος τώρα πια δεν είναι ατρόμητος είναι πολύ δειλός αν σας δει να του κάνετε επίθεση. Χαμογελάστε και βουρ στην αντεπίθεση. Σας εύχομαι όλοι να βγείτε νικητές από αυτή την μάχη.

Μύριαμ είπε...

Για την Τόνια μας με πολύ αγάπη

Ανώνυμος είπε...

να είναι ευλογημένη η μικρούλα, απο τον Ουράνιο Πατέρα, γεμάτη απο τη δύναμή Του να αγωνίζεται στη ζωή για την ... ζωή

Ανώνυμος είπε...

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ,ΚΟΛΗΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ......ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ......ΣΠΙΘΑ

Μύριαμ είπε...

Ευχαριστώ πολύ άγνωστε φίλε μου, να εισαι καλά!!!!

Ανώνυμος είπε...

Μόνο μία λεπτομέρεια: 14/09/11, σύμφωνα με το κείμενο, έκανε εισαγωγή και άρχισε τις χημειοθεραπείες.
Και στο τέλος λέει "από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και η Τόνια έγινε μία όμορφη κοπέλλα".
Σε λιγότερο από δύο χρόνια;

Μύριαμ είπε...

Aνώνυμε-η δεν ξερω το κοριτσάκι προσωπικά, ότι ημερομηνία μου έδωσαν αυτή έβαλα, το παραμυθάκι ήταν ένα δώρο από μένα σε ένα κοριτσάκι που ήταν άρρωστο, εσένα που σε πείραξε το παραμυθάκι μου;

Μύριαμ είπε...

Και να σου συμπληρώσω ότι είναι κουκλάρα η Τόνια μας και οταν μεγαλώσει θα γίνει ακόμα πιο όμορφη μέσα και έξω γιατί αυτό έχει σημασία να είναι καλά και να γίνει καλός άνθρωπος.

Ανώνυμος είπε...

ξερω την ιστορια της τονιας απο την αρχη ...ευχομαι παντα χαρες στην οικογενεια της.....ισως ο ανθρωπος παραπανω να πηρε το περασαν τα χρονια συην κυρολεξια σαν να περασαν ποοοολα χρονια.ναι περασαν μονο δυο αλλα αυτα τα δυο για μας που παρακολουθουμε το παιδι μοιαζουν με πολυ περισσοτερα.τα δυο κουρασμενα ματακια σε ενα μικρο γυμνο κεφαλακι εγινε δυο φωτεινα χαρουμενα ματια δε ενα πανεμορφο μπουκλωτο κοριτσι!!!ναι εισαι παντα γερη ζακυνθινη πριγκιπισσα!

Αγαθή Παπαδοπούλου - Λάιου είπε...

Μα είναι τόσο διδακτικό το παραμύθι που ενθουσίασε ακόμα και μένα που είμαι 75 ετών με ένα σωρό προβλήματα υγείας και δεν σας κρύβω ότι από τη σκέψη μου πέρασε και ο Καρκίνος των οστών ,Όμως η μικρή Τόνια μου έδωσε κουράγιο και δεν θα ξανασκεφτώ αυτή την Αρρώστεια. Μπραβο Μύριαμ,Γράψε μας για να παίρνουμε κουράγιο! Σε φιλώ,σε θαυμάζω, σ'αγαπώ. χαιρετισμούς στη μαμά σου!!!

Μύριαμ είπε...

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ κ Αγαθή μου, να είσαι πάντα καλά, επίσης έχεις χαιρετίσματα από την μαμά μου