Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Καλύτερος δάσκαλος από την Ζωή δεν υπάρχει. Όταν θέλει να σου μάθει κάτι,  δεν σε βάζει να το γράψεις πολλές φορές, αλλά σου δίνει παθήματα ευχάριστα ή δυσάρεστα και μέσα από εκεί σίγουρα μαθαίνεις καλά το μάθημα σου. Σε μαθαίνει τι είναι λύπη, χαρά, πονηριά, σου αποκαλύπτει τις εσωτερικές σου αντιδράσεις, τις συμπεριφορές των άλλων και τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος. Ακόμα σε κάνει πιο προσεχτικό στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Σε κρατάει πάντα από το χέρι και άλλοτε το νιώθεις ζεστό και φιλικό και άλλοτε ψυχρό και παγωμένο. Καμιά φορά σε πονάει και σου αφήνει σημάδια και πληγές που αργούν να επουλωθούν. Το παράξενο με την ζωή, είναι που τα καταφέρνει, με ένα μικρό η μεγάλο άγγιγμα της σε ένα σημείο, να σε κάνει να πονάς σε άλλο μέρος, όπως παράδειγμα  στην καρδιά, αλλά πως το καταφέρνει αυτό δεν ξέρω. Ίσως   να έχει μαγικές ικανότητες.

Όμως δεν μπορούμε να την πούμε κακιά στρίγγλα γιατί τακτικά μας δίνει μικρές και μεγάλες χαρές. Αυτές οι  χαρές είναι μια τονωτική ένεση για να μπορούμε να συνεχίσουμε την παρουσία μας στην τάξη όσο δύσκολο και αν είναι κάποιες φορές. Ακούω πολλούς να διαμαρτύρονται και να λένε δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω το μάθημα, θέλω να φύγω από την τάξη. Αυτό είναι η μεγαλύτερη δειλία και ας λένε ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις των ανθρώπων. Σε ένα πόλεμο είναι έγκλημα να μην μένεις στην θέση που είσαι ταγμένος και να τα παρατάς. Πρέπει να μείνεις και να πολεμήσεις, είναι καθήκον σου. Έτσι εδώ καλείσαι να πολεμήσεις για την προσωπική σου υπόθεση που είναι η ζωή σου. Πολλές φορές μέσα στην τάξη σε κάνει να γελάς με το απίστευτο χιούμορ της, άλλες φορές πάλι επαναλαμβάνει καταστάσεις  που σε κάνουν να πλήττεις και να αναρωτιέσαι τι όφελος έχει αυτό.  Επίτηδες το κάνει για να μάθεις. Τίποτα δεν κάνει που να μην μπορεί να έχει όφελος. Θα μου πείτε τώρα γιατί πολλές φορές γίνεται τόσο κακιά; κάνει πράγματα που σε κάνουν να κλαις, να πληγώνεσαι  και να σπαράζεις με αφόρητους πόνους. Αυτό δεν το γνωρίζω, να σας πω την αλήθεια και δεν μπορώ να σας απαντήσω. Πιστεύω ότι έτσι είμαστε από την φύση μας πλασμένοι να πονάμε, να πληγωνόμαστε, μα και πάλι να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε.

Η δασκάλα μας περνάει από δοκιμασίες όπως να διανύσουμε  ένα μεγάλο  μεγάλο και ορμητικό ρυάκι.   Εμείς πρέπει να το ακολουθήσουμε με ένα κανό. Το μυστικό για να το καταφέρεις είναι να ακολουθείς   την ροή του νερού. Μην κάνεις το λάθος και πας αντίθετα γιατί δεν θα μπορέσεις να προχωρήσεις και τότε δεν θα φταίει η δασκάλα αλλά το κεφάλι σου. Πολλές φορές μας πιάνει η μανία να κάνουμε τους έξυπνους  ή να κάνουμε τα  αντίθετα πράγματα και να πάμε κόντρα στην φύση. Μετά όταν σκοντάψουμε τα βάζουμε με την καημένη την δασκάλα και όχι με την ξεροκεφαλιά μας και αυτό είναι αδικία. Αν προσέξατε κάνουμε και εμείς πράγματα που την φέρνουν σε δύσκολη θέση και την πονάνε επειδή δεν συμφωνούν με αυτά που μας έχει διδάξει. Θα μπορέσει η γνώση που μας έδωσε η δασκάλα, να μας προειδοποιήσει κάποιες φορές για κάποια πράγματα που θα πάθουμε ώστε να προσέξουμε; Αναρωτιούνται  κάποιοι άνθρωποι. Μα η δασκάλα δεν μας δίδαξε  μαντικές ικανότητες βρε παιδιά. Απλά είναι δίπλα μας και σαν πιο σοφή μας δείχνει πράγματα που πρέπει να κάνουμε ή να μην επαναλαμβάνουμε.

Ένα άλλο ερώτημα που κάνουμε εμείς όλοι οι μαθητές είναι γιατί να υπάρχει θάνατος και γιατί να πεθαίνουν παιδιά και νέοι άνθρωποι. Σκεφτείτε ότι από την αρχή της δημιουργίας μας έτσι ήταν πάντα. Δεν είναι στο χέρι μας και δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τους παράγοντες που θα φέρουν στον θάνατο έναν άνθρωπο. Μα γιατί οι νέοι και τα παιδιά; Να σας πω, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό τον διαχωρισμό στις ηλικίες νομίζω είναι λάθος. Ο θάνατος έρχεται όταν σταματούν οι συνθήκες καλής λειτουργίας του οργανισμού και αυτό δεν σχετίζεται απαραίτητα με την ηλικία. Επίσης ο άνθρωπος όσο μεγάλος και αν είναι δεν παύει να είναι άνθρωπος και να πονάει κάποιος όταν τον χάνει.  Πάλι πονάνε οι δικοί του άνθρωποι για την απώλεια. Ερωτήσεις άλλες για αυτό το θέμα μην κάνετε δεν μπορεί να σας απαντήσει η δασκάλα μας γιατί δεν είναι από το χέρι της μόνο. Και εσείς και εγώ όταν θα πεθάνουμε κάποιος άλλος θα πονέσει και θα κάνει την ίδια ερώτηση.  Νομίζω πως την έχουμε κουράσει να την ρωτάμε πάντα με ένα μεγάλο άστοχο γιατί.

Κάποτε ήταν ένας γεωργός και είχε ένα μεγάλο χωράφι που το καλλιεργούσε. Εκεί μέσα ο γεωργός περνούσε όλες τις ώρες του, έσκαβε, φύτευε και πότιζε τα  φυτά του. Όταν μεγάλωναν ο γεωργός χαιρόταν αφάνταστα, έσκυβε σε κάθε ένα φυτό  χωριστά και του μιλούσε. Πολλές φορές τα χάιδευε, τα καμάρωνε και τα αγαπούσε σαν παιδιά του. Μια μέρα ένα σμήνος από ακρίδες έπεσε στα μικρά φυτά του  που δεν είχαν προλάβει να μεγαλώσουν. Τα βλαστάρια και τα φύλλα των φυτών φαγώθηκαν και τα περισσότερα φυτά πέθαναν. Ο γεωργός ήταν απαρηγόρητος μα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Μετά από λίγες μέρες περνάει ένα αμάξι και χωρίς να προσέξει πάτησε μερικά από τα φυτά που είχαν απομείνει και τα κατέστρεψε. Ο γεωργός απελπισμένος κάθισε σε μια πέτρα και άρχισε να κλαίει, όμως δεν το έβαλε κάτω. Σηκώθηκε αμέσως και φύτεψε άλλα. Κάποια φυτά μεγάλωσαν αρκετά έκαναν καρπούς και μετά μαράθηκαν. Για αυτά ήταν φυσιολογική η εξέλιξη, έτσι ήταν πλασμένα, αυτός ήταν ο κύκλος της ζωής τους. Μα και πάλι ο γεωργός λυπόταν για τα φυτά του.  Σε κάθε σπορά καμάρωνε  τα καινούρια φυτά και επίσης έκλεισε το χωράφι να μην ξαναμπεί κανένα αμάξι και πάθει τα ίδια. Μα σε λίγο καιρό  νάσου και εμφανίστηκαν πάλι οι ακρίδες. Ψέκασε με ένα εντομοκτόνο, μα δεν τα κατάφερε και  φαγώθηκαν και πέθαναν αρκετά από τα φυτά. Ένα πρωί όπως καμάρωνε τα υπόλοιπα άρχισε δυνατή βροχή και χαλάζι. Η καταστροφή που προκλήθηκε   ήταν μεγάλη και πολλά φυτά έχασαν την ζωή τους. Το ίδιο καλοκαίρι μάλιστα η ανομβρία έπληξε την χώρα και μαράθηκαν και τα  τα λιγοστά που του είχαν απομείνει.  Ο γεωργός όμως το είχε πάρει απόφαση και είπε, το ξέρω ότι δεν είναι στο χέρι μου να σώζω πάντα   τα φυτά μου, αλλά εγώ θα συνεχίζω  να φυτεύω και να καμαρώνω τα καινούρια που θα φυτρώνουν. Αν και ποτέ ο Γεωργός δεν έπαψε να λυπάται και αυτά που χάνονταν, όμως ήταν εις γνώση του πια ότι πάντα θα έχει απώλειες όσο και να πονάει,  όσο και προσπαθεί να τα προστατεύσει.

Κάπως έτσι είναι και η  η Ζωή μας. Δεν περνούν από το χέρι της πολλά πράγματα, εκείνη απλά μας συνοδεύει και μας μαθαίνει πράγματα. Ας αφουγκραστούμε προσεκτικά και ας προσέξουμε να μην κάνουμε επαναλήψεις που μας πληγώνουν, έτσι το μάθημα μας θα είναι περισσότερο ωφέλιμο και χρήσιμο. Ας διαβάσουμε καλά το μάθημα χαρά και ας βελτιωθούμε πάνω εκεί, όσο μπορούμε αφού όλοι μας αυτό θέλουμε. Έλατε παιδιά ας ξεκινήσουμε από τώρα.

Μύριαμ Κ. Ρόδος